اعتبار سند اين دعا با اينکه در اين سه کتاب معتبر به سندهاي متعدد روايت شده است، و بعضي از شواهد ديگر نيز اعتبار آن را تأييد مينمايد. [1] .

انصافاً اطمينان به صدور آن از امام (ع) حاصل است، علاوه بر أن بر فرض که در مثل اين مورد سند ضعيف باشد، طبق قاعده تسامح در ادّله سنن عمل ميشود. اما به نظر حقير سند دعاء واجد اعتبار کافي است و به نيت ورود، خواندن آن جايز است.

پس از اين مقدمه با استعانت از خداوند متعال براي اينکه به مفاد اين دعا در حد بينش خود آگاهي يابيم، به شرح و تفسير آن ميپردازيم و اعتراف ميکنيم که کلمات صادر از اهل بيت عصمت و طهارت: از دعا و مواعظ و حقايق عرفاني و اخلاقي و تعاليم و رهنمودهاي ايشان در نواحي گوناگون برتر از آن است که بتوان شرح تفسير کامل بر آنها نگاشت و اگر بعضي فرازهاي سخنان آن بزرگواران را بتوان شرح و تفسير جامع نمود، آن هم کار همه کس نيست و فقط بزرگاني ميتوانند در اين کار توفيق يابند که در غور و دقت در احاديث و سخنان ايشان روزگاري را صرف کرده و با مکتب آن عزيزان درگاه خدا آشنا باشند.

[1] و از جمله مؤيد صحت حديثي که متضمن اين دعا است اين است که در «کمال الدين» و مصباح المتجهد شيخ عليه الرحمه، دعاي ديگري که طولاني است از جناب شيخ ابي عمرو عثمان بن سعيد عمروي نايب خاص حضرت صاحب الامر (ع) روايت نموده است، و دعاي مذکور به همين دعائي که ما از آن گفتگو مينمائيم آغاز شده است فقط به جاي «لم اعرف رسولک» فرموده است و اين دعاء نيز دعاي شريفي است که سيد در «جمال الاسبوع» فرموده است که اگر از انجام آنچه ذکر کرديم، از تعقيب عصر جمعه عذر براي تو بود پس به پرهيز از اينکه اين دعا را مهمل گذاري و خدا را به آن نخواني که ما اين دعاء را شناختيم از فضل خدا ـ جل جلاله ـ که ما را به آن مخصوص گردانيد پس بر آن اعتماد کن.