زبان حال همه شيفتگان امام زمان در مسجد مقدس جمکران
يا اباصالح المهدي، اي امام منتظران، اي اميد نااميدان، اي نواي بينوايان، اي دواي دردمندان، اي پناه مستمندان، اي باب يتيمان، اي فروغ بي پايان، اي محبوب عارفان، اي معشوق عاشقان، اي منتقم خون شهيدان، اي شفاي مجروحان، اي زمزمه کروبيان، اي يوسف کنعانيان، اي امام زمان، اي بقيه الله، جهان به اميد اينکه اين ناله هاي جانسوز فراق مقبول درگاه تو افتد و تشنگان ديدارت را از شرب طهور وصال جرعه اي بنوشاني.
بينوايم، نواي من مهديست
دردمندم، دواي من، مهديست
[ صفحه 143]
من غريبم در اين زمان، ولي
مونس و آشناي من، مهديست
گر چه از داغ هجر مي سوزم
راضيم، چون شفاي من مهديست
گه به يادش ز خواب برخيزم
نيمه شب دعاي من، مهديست
من نخواهم بهشت، بي مهدي (ع)
جنت باصفاي من، مهديست
در دم مرگ با ولايت او
آخرين حرف ناي من، مهديست
چون قيامت ز خاک برخيزم
اندر آنجا نداي من، مهديست
آن که در روز محشر مي بخشد
از عنايت خطاي من، مهديست