جوان مي گويد: مدت سه سال بود که قصد ازدواج داشتم، اما همسر مورد دلخواهم را پيدا نمي کردم. از اين موضوع پيش دوستانم خجالت مي کشيدم، و احساس ناراحتي مي کردم. تا اينکه روزي يکي از رفقايم از حالم با اطلاع شد، اين دوستم ساليان درازي است که به جمکران مشرف مي شد، به من پيشنهاد کرد که براي حل مشکلم به مشهد خدمت آقا امام رضا (ع) بروم. زيرا خود ايشان هم مثل من بوده و چون مشرف به مشهد مي شوند آقا امام رضا (ع) مشکل ايشان را حل مي کنند.

من به ايشان عرض کردم: درست است که آقا امام هشتم حلال مشلکلات است، بسيار کريم و بزرگوار است، اما عصر، عصر امام زمان (ع) است و بنده از نوکران ايشان هستم، اگر بنا باشد عنايتي شود از ايشان توقع دارم که گره از کارم بگشايد.

از دوستم جدا شدم، ولي مدتها اين فکر از من جدا نمي شد، تا اينکه يکي از شبها خوابيده بودم، اما خواب نبودم، گوئي کسي به من گفت: اگر حاجت داري بلند شو به مسجد جمکران برو، بلافاصله از جا بلند شدم و



[ صفحه 128]



بدون آنکه به کسي حرفي بزنم به مسجد مشرف شدم، نماز خواندم، همانجا احساس کردم کارم حل شده، اضطرابم بر طرف شده است.

مدتي نگذشت، همسر موردنظر را انتخاب کردم و ازدواج کرديم و اولين فرزندمان که پسر بود روز نيمه شعبان مصادف با ولادت حضرت مهدي (عج) بدنيا آمد. گوئي نشانه اي بود از اينکه متوجه باشيم که اين الطاف از جانب حضرت مهدي (ع) به ما شده است. [1] .