آية الله سيد محمد باقر ابطحي اصفهاني فرمودند: شبي در عالم رويا ديدم فضاي مابين قم و مسجد جمکران گويا تمام چمنزار است و داراي درختهاي سبز که مهتاب بر آن مي تابيد و نهرهاي آب در آن جريان داشت، درختي را ديدم که داراي شاخه هاي بسيار جذاب و سر سبز و صداي روح بخشي از ميان آن به گوش مي رسيد که به ذهنم خطور کرد صداي حضرت داود است و در وسط آن درخت جايگاهي بود که در آنجا آقائي نشسته و به نظرم آمد آقا حضرت بقيه الله الاعظم امام زمان (ع) است، صحبتي را به ميان آوردم که از ذکر آن معذورم، زيرا اشاره به عهد و پيماني بود و سپس ‍ عرض کردم: «چه کنم که به شما قرب پيدا کنم؟» به زبان فارسي فرمود: «عملت را عمل امام زمان قرار بده». من به خاطرم اين معني رسيد يعني آنچه را به ذهنت مي آيد اگر امام زمان بود عمل مي کرد تو هم همان را عمل کن. به عربي به حضرت عرض کردم: و هو الامل، يعني اين آرزوي من است. گفتم: چه کنم که در اين امر موفق باشم؟ به عربي فرمود: «الاخلاص في العمل» از خواب بيدار شدم، چراغ خاموش بود، قلم و دفتر حاضر کردم و آن دو جمله سوال و جواب را نوشتم، فردا درباره اين دو جمله سوال و جواب او فکر کردم، به نظرم آمد در جمله اول حقيقت تشيع و در جمله دوم راه موفقيت را که همان توحيد ذاتي و عملي باشد يافتم، اين دو جمله توصيه حضرت بود. [1] .



[ صفحه 63]