آيا زياد بودن لقب هاي امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ به خاطر زيادي ويژگي هاي ذاتي و روحي و جسمي او است و يا اين امر ناشي از بزرگي کارهاي اصلاحي او مي باشد؟

از روايات استفاده مي شود که نام هاي مبارک امام دوازدهم (عليه السلام) عبارتند از: قائم، مهدي، غايب و حجت. به علاوه احاديث مختلف از آن حضرت با عناويني چون: حجة الله، خليفة الله و القائم هم ياد شده است و علت زياد بودن لقب هاي آن حضرت همان دو جهتي است که به آن اشاره شده است، البته در ميان اين القاب بعضي مشهورترند.

ممکن است اوضاع و احوال در يک زمان موجب توجه بيشتر مردم به يکي از اين لقب ها و يا صفات بشود و يا جنبه خاصي از مسأله بيشتر مطرح گردد، در نتيجه سخن رانان و نويسندگان و يا شاعران آن لقب يا جنبه خاص را بيشتر مورد توجه قرار دهند، نظير اسماء الحسني خداوند متعال که شرايط و احوال شخصي يا عمومي مردم موجب مي شود که به يکي از آن اسم ها مثلا اسم «الشّافي» يا «السّلام» يا «الحافظ» يا «الرّازق» بيشتر توجه داشته باشند و خدا را با آن اسم بخوانند، اما اين بدان معني نيست که سائر اسماء الحسني وجه تسميه ندارند.

بنابر اين هر يک از اسم ها و القاب امام زمان (عليه السلام) به يکي از اوصاف يا اعمال آن حضرت اشاره دارند و از اغلب آن ها در رواياتي که اصل مسأله امام دوازدهم و ظهورش را مطرح کرده اند ياد شده است، يعني آن حضرت حتي سال ها قبل از آن که خود و پدرشان متولد شده باشند با اين نام ها و لقب ها مشهور بوده اند.

و در اين جهت که امام دوازدهم همان حضرت مهدي و حضرت مهدي همان امام دوازدهم است، عالمان بزرگ اهل تسنن با شيعه موافقت دارند و از همين رو افرادي مثل ابو داود ـ مؤلف کتاب سنن ـ اخبار امامان دوازده گانه را در کتاب «المهدي» روايت کرده است که در القاب آن حضرت، به موعود انبيا بودن و حَسَب و نَسَب او اشاره مي شود.