يادم هست، در ايام تحصيل و اقامتم در قم، کتابي از محمد مسعود نويسنده معروف آن زمان مي خواندم که در آن کتاب به مناسبتي مساله گريه مردم شيعه را بر امام حسين مطرح کرده بود و مقايسه کرده بود با روش مسيحيان درباره شهادت مسيح (البته به عقيده خودشان) که روز شهادت مسيح را جشن مي گيرند، نه اينکه به عزا بنشينند

نوشته بود ببينيد، يک ملت بر شهادت شهيدش مي گريد زيرا شهادت را شکست و نامطلوب و امري نبايستي و موجب تأسف مي پندارد، و ملتي ديگر براي شهادت شهيدش جشن مي گيرد. زيرا آنرا موفقيت و مطلوب و مايه سر افرازي و افتخار مي شمارد. ملتي که هزار سال بر شهادت شهيدش بگريد و متأسف شود و آه و ناله سردهد ناچار ملتي زبون و بي دست و پا و فرار کن از معرکه بار مي آيد، ولي ملتي که هزار سال و دو هزار سال شهادت شهيدش را جشن مي گيرد، خواه ناخواه ملتي قوي و نيرومند و فداکار مي گردد

برداشت يک ملت از شهادت، شکست است و عکس العملش درباره اين شکست آه و ناله و گريه است و نتيجه آن برداشت و اين عکس العمل ضعف و زبوني و تسليم گرائي. اما ملتي ديگر، برداشتش از شهادت، موفقيت است و عکس العملش جشن و شادي است و نتيجه آن برداشت و اين عکس العمل، روحيه نيرومند و اعتلا جوست



[ صفحه 110]



اين بود حاصل اشکال و ايرادي که آن شخص و اشخاص ديگر گرفته و مي گيرند