اسلام، دين مرزهاست و همه چيز در آن، قانون دارد. واجبات و محرمات مرزهاي دين خدايند حرکت در مرز، حرکت در راه است و تجاوز از آن، بيراهه و گمراهي. ياران مهدي، مرزبان دين خدايند و حافظان حدود او. در اجراي فرمانهاي حق، سخت و پي گير و استوارند و در انجام دستورها و وظيفه ها، دستخوش احساسات و دوستيهاي بي مورد واقع نمي شوند. قدرت و حشمت آنان را مغرور نمي کند و سنگدلي دشمنان، ايشان را به افراط نمي کشاند. جنگهاي مهيب و دشواريهايي نبرد، آنان را در عبادت سهل انگار نمي کند و تهي دستي ايشان را به مال اندوزي و تجاوز وا نمي دارد. نخستين شرط بيعت امام با ياران، حافظت حدود خدا است.

علي عليه السلام مي فرمايد:

«ياران با اين شرائط با امامشان بيعت مي کنند که دست پاک باشند و پاکدامن زبان به دشنام نگشايند و خون کس، به ناحق نريزند. به سکونتگاه مردم هجوم نبرند و کس را به ناحق نيازارند. بر مرکبهاي ممتاز سوار نشوند و لباسهاي فاخر نپوشند. مسجدي را خراب نکنند و بر مردم راه نبندند. به يتيم ستم روا ندارند و راهي را ناامن نکنند. شاهد باز نبوده و شراب ننوشند.

در امانت، خيانت نکرده و پيمان شکن نباشند. احتکار نکنند و پناهنده را نکشند. فراريان را دنبال نکرده، مجروح را نکشند. ساده بزيند و در راه خدا به شايستگي جهاد کنند.

امام نيز، متعهد مي شود، بسان همراهان زندگي کند، دربان و حاجت براي خود نگيرد. به اندک قانع باشد و به ياري خدا در راه استقرار عدالت بکوشد و خدا را به شايستگي عبادت کند.» [1] .

امام، بر رفتار کراگزاران خود و مواظبت آنان بر اجراي وظايف خود نظارت دو چندان دارد. [2] .

بايد چنين باشد، زيرا ايجاد حکومت اسلامي، در گرو حفظ حدد خداست و ايجاد جامعه آرماني، جز با تربيت استوانه هاي پولادين ممکن نمي گردد. اگر کارگزاران نظام توحيدي، با فضيلت باشند و وظيفه شناس، مردم نيز حرمت دين نگه دارند و پياپيش بر کاروان عدالت راه گشايند. پيروزي حق و شکست باطل در گرو تعهد و پاي مردي پرچمداران آن است.