ياران مهدي، مردان عبادتند و نيايش، شيران روز و نيايش گران شب.

آن هم نه عبادتي عادت گونه و يا چون پرستش مزدوران و تاجران، بلکه نيايشي عارفانه و پاکبازانه، پيوند روح با ابديت، عالي ترين عکس العمل سپاسگزارانه انسان در برابر خدا. عبادت آزادگان. نيايش پرجوش و خروش و سير و سلوک. روح بندگي و راز و نياز با جانشان در هم آميخته، همواره خود را در محضر خدا مي بيند و از ياد او لحظه اي غفلت نمي ورزند. از ترس خداوند، نيمه شب، چونان مادران فرزند مرده مي گريند. شب زنده داران و روزه داران. [1] .

به گفته فضيل بن يسار:

«رجال لاينامون الليل لهم دوي في صلاتهم کدوي النحل يبيتون قياما علي اطرافهم رهبان باليل اسد بالنهار.» [2] .

مرداني که سبک خوابند و در نماز، بسان زنبور عسل، زمزمه کنان.

امام، در سفر و حضر، جنگ و صلح ياران را به تعبد و تضرع سفارش ‍ مي کند، تا مقصد فراموش نگردد و پيروزيهاي پياپي، آنان را به غفلت و غرور دچار نسازد. همواره پيروزي را از جانب خدا ببينند و مناجات و نماز را کليد نصرت او.

امام باقر عليه السلام مي فرمايد:

«حتي اذا صعد النجف قال لاصحابه؛ تعبدو ليلتکم فيبيتون بين راکع و ساجد يتضرعون الي الله.» [3] .

چون بر فراز نجف برآيد، به ياران خطاب کند. امشب را به عبادت به روز آوريد آنان برخي در رکوع و برخي در سجده شب را به سحر مي رسانند و به درگاه خدا تضرع مي کنند.

يا مي فرمايد:

«گويا، قائم و يارانش را در نجف اشرف مي نگرم، توشه هايشان به پايان رسيده و لباسهايشان مندرس گشته است. جاي سجده بر پيشانيشان نمايان است. شيران روزند و راهبان شب.» [4] .