غيبت در زندگي پيامبران وجود داشته و در زندگي نامه ي آنان ضبط شده است و اين خود نوعي حکمت و آزمايش است.

حضرت امام حسن عسکري ـ عليه السلام ـ مي فرمايد:

«انّ ابني هو القائم من بعدي، وهو الذي يجري فيه سنن الأنبياء ـ عليهم السلام ـ بالتّعمير والغيبة. حتي تقسو قلوبٌ، لطول الأمد ولا يثبت علي القول به إلاّ من کتب اللّه عزّ وجلّ في قلبه ايمان، وأيّده بروح منه». [1] .

پس از من، فرزندم، قائم (و صاحب امر دين و امامت) است. و او است که مانند پيامبران، عمري دراز خواهد داشت، و غايب خواهد شد. در غيبت طولاني او دلهايي تيره گردد. فقط کساني در اعتقاد به او پاي برجا خواهند ماند، که دل آنان به فروغ ايزدي رخشان باشد، و روح خدائي به آنان مدد رساند.

امام باقر ـ عليه السلام ـ مي فرمايند:

(مهدي) بعد از غيبت و حيرت ظاهر مي شود در اين دوران تنها کساني بر دين خود ثابت مي مانند که در ايمان خود مخلص باشند و با روح يقين همراه و آنها کساني هستند که خداوند از آنها درباره ي ولايت ما پيمان گرفته، و قلب آنها را براي ايمان به محنت انداخته (گويي قلبها براي استقرار و ثبات ايمان دائم در حال کوشش است که اين خود رنجي طاقت فرسا و رياضتي ست بزرگ) و آنها را با روحي از خود تأييد نموده است. [2] .