امتحان و آزمايش يکي از حکمت هاي غيبت ولي زمان ـ ارواحنا فداه ـ مي باشد که خود از سنتهاي الاهي است.

خداوند، بندگان خويش را با آزمايش هاي گوناگوني به بوته ي امتحان مي سپارد از اين رو کساني که به خدا و پيام آورش و هر آنچه آن حضرت در مورد حضرت مهدي ـ ارواحنا فداه ـ آورده است، ايمان بياورند ديگر درازي غيبت آن گرانمايه هر اندازه اي که باشد و انتظار غمبار او هر چند طولاني گردد، از ثبات قدم و ايمان عميق و تزلزل ناپذير آنان نمي کاهد اما نفاق پيشگان فرصت مناسبي براي استهزاء و ياوه گويي درباره اين انديشه ي والا و عقيده ي مقدس مي يابند و آيات قرآن و روايات پيامبر ـ صلّي اللّه عليه وآله وسلّم ـ در اين مورد را به ديوار مي کوبند و همه را کنار مي گذارند که اين منش باطل گرايان در همه ي عصرها و نسل هاست.

از امام کاظم ـ عليه السلام ـ آورده اند که در مورد غيبت حضرت مهدي ـ عليه السلام ـ فرمود:

«انّما هي محنة من اللّه عزّ جلّ، امتحن بها خلقه...». [1] .

غيبت آن حضرت، رنج و آزمايشي از جانب خداست که بندگان خويش را بدان مي آزمايد.

روشن است که معنا و مفهوم امتحان اين نيست که خداوند از واقعيت کار بندگانش آگاه نيست و آنچه در درون دارند، تا آزمايش نکند نمي داند نه هرگز! بلکه خداوند به هر چيزي داناست از آنچه در سينه ها مي گذرد آگاه است و چيزي بر او مخفي نمي ماند که قرآن در اين باره مي فرمايد:

(أحسب النّاس أن يترکوا أن يقولوا آمنّا وهم لا يفتنون ولقد فتنّا الذين من قبلهم فليعلمنّ اللّه الذين صدقوا وليعلمنّ الکاذبين...). [2] .

آيا مردم پنداشته اند همانقدر که گفتند: ايمان آورديم، به حال خود رها مي شوند و آزمايش نخواهند شد؟ ما کساني را که پيش از آنان بودند آزموديم (و اينان را نيز مي آزمائيم) بايد علم خدا در مورد کساني که راست مي گويند و کساني که دروغ مي گويند، تحقّق يابد.

حال اين آزمايش در قالبهاي گوناگوني طراحي خواهد شد:

سختي ها

دين و ايمان