خواجه نصير الدين طوسي ـ عقل بزرگ ـ نيز درازْ عمري را قابل تحقّق شمرده است و انکار آن را «جهلِ محض» خوانده است. و اين به دليل وسعت ديد علمي اوست. عين سخن او را نقل مي کنيم، تا معلوم شود که مغزهاي غول آساي تاريخ علوم و مراجع بزرگ عقليات و رياضيات عاليه و انديشه هاي پر هيمنه ي بشريت چگونه با واقعيات پهناور جهان برخورد مي کنند. او چنين مي گويد:

فايده: حرمان خلق از امام، و علت غيبت او، چون معلوم است که از جهت خداي سُبحانَه نباشد، و از جهت امام نبود، پس لابد از جهت رعيت بود. و تا آن علت زايل نشود، ظاهر نگردد چه بعد از اِزاحتِ علّت و کشفِ حقيقت حجّتْ خداي را باشد بر خلق نه خلق را بر وي. و استبعاد از درازي عمر حضرت مهدي ـ ارواحنا فداه ـ نمودن چون امکانش معلوم است و از غير او مُتَّفِق [1] ، جهلِ محض بود. [2] .