زيست شناسان مي گويند: عمر بشر اندازه و حد ثابتي ندارد. در طبيعت همه گونه عمر بوده است و ممکن است باشد. وايْزْمن، عالم آلماني، مي گويد:

مرگ لازمه ي قوانين طبيعي نيست. و در عالم طبيعت، از عمر ابد گرفته تا عمر يک لحظه اي همه نوعش هست. آنچه طبيعي و فطري است، عمر جاوداني و ابدي است. بنابراين، افسانه ي عمر نهصد و شصت و نه ساله ي مِتوشِلح (متوشالح) [1] نه مردود عقل است و نه مردود علم. در همين دوره ي ما ميزان طول عمر بالا رفته است، و دليلي ندارد که از اين بالاتر هم نرود و يک روز نيايد که بشر به عمر نهصد ساله برسد. [2] .

پس به نظر متخصصين طول عمر انسان به هر اندازه هم باشد، بر خلاف اصول علمي نيست بلکه علم آن را تأييد مي کند. تأييد طول عمر از نظر علم جديد تا جايي است که در اين دوره ي اخير در صدد برآمده اند تا حد و مرز را از زندگي انسان بردارند و با پيدا کردن راه سالم نگاه داشتن سلولهاي بدن، بر طول عمرِ انسان سالهايي مديد بيفزايند. [3] عدّه اي پا فراتر نهاده اند، و در راه تحصيل عمر جاوداني براي بشر (با پيدا کردن هورمونهاي [4] مخصوص و استعمال آنها در انسان) به کوشش افتاده اند، و حتي مي توانند تا حدودي جواني را به پيران فرتوت باز گردانند.