علت عمده و سرّ بزرگ و ناموس شگرف غيبت امام زمان ـ عجّل اللّه فرجه الشريف ـ معلوم نخواهد شد مگر پس از ظهور آن حضرت، چنانچه حکمت کارهاي حضرت خضر ـ عليه السلام ـ مانند سوراخ کردن کشتي و کشتن غلام و بپا داشتن ديوار نيز در موقعي که حضرت موسي ـ عليه السلام ـ با او مصاحبت داشت، معلوم نشد مگر هنگام جدايي.

چنانچه فائده و ثمره خلقت هر موجودي از جماد و نبات و حيوان و انسان بعد از گذشتن ماه ها و سالها ظاهر شده و مي شود سرّ آفرينش درختها ظاهر نمي شود مگر پس از آشکار شدن ميوه و حکمت باران آشکار نشود مگر بعد از زنده شدن زمين و سبز و خرّم شدن باغ ها و بوستان ها و مزارع.

از اين رو رمز و راز غيبت نيز آشکار نخواهد شد مگر آنگاه که خورشيد دلها از افق غيب سر بر آورده و بر مشرق ظهور خرامد که از آن هنگام رمز سترگ گشوده آيد و آن حکمت که خدا را در غايب شدن حجّت خويش بود پرده از رخ برگيرد چنانکه حکمت کار خضر ـ عليه السلام ـ براي موسي ـ عليه السلام ـ پس از انجام يافتن و به پايان رسيدن کار آشکار گرديد.

امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمودند: حکمت غيبت مهدي، همان حکمتي است که در غيبت پيامبران و حجّتهاي الاهي پيشين وجود داشته است... اين غيبت امري از امور الاهي و سري از اسرار خدايي و رازي از رازهاي ربّاني است. وقتي ما خداوند را حکيم مي دانيم اذعان خواهيم کرد که همه کارهاي او از روي حکمت است، اگر چه آن حکمت و مصلحت را خود تشخيص ندهيم و به راز آن پي نبريم. [1] .