از امام صادق ـ عليه السلام ـ درباره ي بيعت نکردن امام زمان ـ ارواحنا فداه ـ با طاغوتهاي زمان خود روايت شده که:

«انّ القائم منّا إذا قام، لم يکن لأحد في عنقه بيعةٌ فلذلک تخفي ولادته». [1] .

هنگامي که قائم ما قيام کند، بيعت هيچ کس را به گردن ندارد، از اين جهت ولادت او مخفي مي شود و خود از ديده ها پنهان مي گردد.

بيعت در اصطلاح پيشوايان معصوم ـ عليهم السلام ـ پيماني است که به موجب آن نتوان با ستمگران به نبرد برخاست پس از امام حسين ـ عليه السلام ـ همه ي امامان ـ بنا بر حکمت الاهي ـ چنين پيماني را به گردن داشتند. اما حضرت بقيّة اللّه ـ ارواحنا فداه ـ که الآن در ميان ماست، اگر ظاهر و آشکار مي بود، سکوتش به معناي رضايت بر ستمگري ستمگران بوده و هرگز او را رها نمي داشتند، مگر آنکه دست بيعت با ايشان دهد در حالي که او عهده دار ريشه کن ساختن ستم و ستمگر در هستي است. از اين رهگذر حکمت خدا اقتضا نمود که او از ديده ها پنهان باشد تا جانش در امان بوده و سکوتش به معناي تأييد ستمگران نباشد.

از اين رو حضرت ولي عصر ـ ارواحنا فداه ـ در نامه ي خود به سفير دوم محمد بن عثمان مي فرمايد:

«... وأمّا علّة ما وقع من الغيبة، فإنّ اللّه عزّ وجلّ يقول: (يا أيّها الذين آمنوا لا تسئلوا عن أشياء إن تبدلکم تسؤکم...) [2] إنّه لم يکن أحد من آبائي إلاّ وقعت في عنقه بيعة لطاغيه زمانه. وإنّي أخرج حين أخرج ولا بيعة لأحد من الطواغيت في عنقي...

«... امّا در مورد علت غيبت، خداي تبارک و تعالي مي فرمايد: (اي کساني که ايمان آورده ايد! هرگز نپرسيد از مسائلي که اگر فاش شود شما را اندوهگين سازد...) هر يک از پدران من، بيعتي از طاغوتهاي زمان به گردن داشت، ولي (من) هنگامي ظهور خواهم نمود که بيعت احدي از طاغوتها به گردنم نباشد... [3] .