ممکن است اين قدرت استتار و اختفا از برابر ديدگان را معجزه اي از معجزات حجّت خدا و وليّ او امام مهدي ـ ارواحنا فداه ـ بدانيم، زيرا معجزه آن است که ديگران از آوردن آن ناتوان باشند.

معجزه نوعي مبارزه طلبي با طبيعت نيز هست و همانگونه که تفسير و تحليل اعجاز در پرتو قوانين مادّي و طبيعي ممکن نيست، استتار و اختفاي وجود گرامي امام مهدي ـ ارواحنا فداه ـ نيز با اين مفهوم و بيان، از مسائل معنوي و حقايق، فراتر از جهان مادّه و طبيعت است و آن حضرت در پرتو اين قدرت خدادادي مي تواند هرگاه اراده فرمود در برابر ديدگان، ظاهر و آشکار گردد و هرگاه خواست پنهان و ناپديد.

احتمال ديگر اين است که: آن حضرت با همان قدرت اعجاز، در ديدگان نظاره گر، به گونه اي تأثير و تصرّف نمايد که آنان نتوانند جمال دلآراي او را بنگرند و اين کار از اولياي خدا که داراي قدرت تصرّف در جهان آفرينش هستند، بعيد نيست.