برنامه زمامداري حضرت مهدي عليه السلام و روابط کارمندان و متصديان امور بر اساس حق و عدالت اجتماعي و بدون هيچ گونه استکبار جريان خواهد يافت و به مردم چنانکه در نهج البلاغه است:

فيريکم کيف عدل السيرة ويحي ميت الکتاب والسنة [1] سيره و روش داد گرانه را نشان خواهد داد و آنچه را از کتاب و سنت مرده باشد زنده خواهد کرد.

در حديث است: علامة المهدي أن يکون شديداً علي العمال: علامت مهدي عليه السلام اين است که سخت گير بر عمال و کارمندان حکومتي است.

در حديثي از اميرالمؤمنين عليه السلام چگونگي بيعت گرفتن حضرت مهدي عليه السلام و مواردي که بر آن بيعت خواهد گرفت بيان شده است.

از جمله اين است که دزدي نکنند، مرتکب زنا نگردند، به مسلماني فحش و دشنام ندهند، هتک حرمت کسي را ننمايند، به خانه اي هجوم نبرند، کسي را به غير حق نزنند، طلا و نقره و گندم و جو را گنج و ذخيره نکنند، مسجدي را خراب ننمايند، شراب ننوشند، خز و حرير نپوشند، کمر بند طلا نبندند، راهزني ننمايند، راهي را انا امن نسازند، مواد غذايي را احتکار نکنند و امر به معروف و نهي از منکر نمايند.

بر خود نيز شرط مي نمايد که مانند آنها سلوک کند، از لباسي که آنها مي پوشند بپوشد، بر مرکبي مثل مرکب آنها سوار شود، چنانکه آنان مي خواهند باشد، به اندک راضي گردد، زمين را به ياري خدا از داد پرکند، چنانکه از ستم پرشده باشد، خدا را چنانکه حق پرستش او است عبادت کند و حاجب و دربان براي خود قرار ندهد. [2] .

عقيده به اين ظهور و اين برنامه ها و اين گونه رابطه ها بين رعيت و حاکم که بايد در تمام جهان مستقر گردد، ميزان و معيار اسلامي بودن حکومات و زمامداريها را مشخص مي سازد و جهت و هدف تأسيس حکومت را تعيين مي کند، و معتقد به اين ظهور، برقراري اين عدالت و اين روابط را خواستار مي شود، روابط استکباري و استضعافي و استعبادي را بهر شکل و صورت که باشد، رد کرده و با آن مبارزه مي نمايد.

معتقد به اين ظهور و عدالت اجتماعي اسلامي، اگر مسؤول و متصدي کاري باشد، خود را خدمتگزار مردم و براي مردم مي داند و اگر از افراد عادي است، با مسؤولان امور، سلوک خود را عادي و منزه از تملق و فروتني هاي بي مورد مي سازد، و از آنان توقع تبعيض و مسامحه در انجام وظيفه نمي کند، بلکه در برقراري عدالت اجتماعي با آنان همکاري مي نمايد.