برخورداري امت مسلمان (اسلامي) از نعمت ها و عمران و آبادي زمي
از پيامبر اکرم (ص) منقول است که فرمود:
[ صفحه 364]
«امت من در زمان مهدي از چنان نعمتي برخوردار شوند که مانند آن را هرگز برخوردار نشده باشند، آسمان باران بر سر آنان فرو ريزد و زمين هيچ گياهي را نگاه نداشته مگر اينکه آنرا مي روياند» [1] .
و نيز فرمود:
«امت او چنان نزدش پناه جويد که زنبورهاي عسل نزد ملکه خود، زمين را از عدل و داد مالامال کند همانگونه که از جور و ستم مالامال شده است، بطوريکه مردم همچون جامعه نخستين خود گردند، وي خفته اي را بيدار نمي کند و خوني را نمي ريزد» [2] .
بنظر مي رسد معناي جمله «همچون جامعه نخستين خود» اين باشد که در جامعه اوليه بشري که يک امت بودند و بر پايه صفا و فطرت انساني مي زيستند و اختلافي در ميان آنها نبود، چنانکه خداوند در قرآن فرموده است: «مردم يک امت بوده اند» [3] .
اين امر نقطه نظر پاره اي از روايات را تأييد مي کند که جامعه انساني در عصر مهدي (ع) يک جامعه بدون فقر و بي نيازي خواهد بود، آنگاه جامعه اي با عشق و محبت و دوستي و بدون اختلاف و کشمکش که نيازي به محاکم قضائي ندارد و در مرحله بعد جامعه اي که معاملات بدون مبادله پول انجام مي گيرد بگونه اي که افراد آن «قربة الي الله» به يکديگر خدمت خواهند کرد و نيازها و مايحتاج خود را با هم و با اهداء صلوات و درود بر پيامبر گرامي اسلام (ص) بر طرف خواهند نمود.
همچنين پيامبر (ص) فرمود:
«ساکنان آسمان و زمين از او خشنود مي شوند، آسمان از ريزش باران قطره اي دريغ نکرده و زمين از رويش گياهان خودداري نمي کند بگونه ايکه زندگان آرزو مي کنند که کاش مردگان زنده مي شدند [4] براي اينکه از اين نعمت ها بهره مند شوند.»
[ صفحه 365]
از امام باقر (ع) نقل شده است که فرمود:
«خداوند متعال دين خود را بوسيله او آشکار مي گرداند هر چند مشرکان نپسندند و ويراني هاي زمين همه آباد مي گردد» [5] .
و امام صادق (ع) فرمود:
«مهدي محبوب دلهاي مردم است و خداوند بوسيله او آتش فتنه ناگوار را خاموش مي گرداند» [6] .
در تفسير آيه «مدهامتان» از امام صادق (ع) منقول است که فرمود:
«بين مکه و مدينه از درختان نخل متصل مي گردد» [7] از سعيدبن جبير نقل شده است که گفت:
«سالي که قائم قيام مي کند بيست و چهار نوبت بر زمين باران مي بارد که آثار و برکات آن ديده مي شود» [8] .
ابن حماد آورده است که:
«نشانه مهدي، سخت گيري نسبت به کارگزاران و بخشنده بودن با مال و دلسوز نسبت به بينوايان است»
و نيز آمده که: «مهدي گوئيا، کره به دهان بيچارگان مي گذارد» [9] .
[ صفحه 366]
پاورقي
[1] نسخه خطي ابن حماد ص 98.
[2] نسخه خطي ابن حماد ص 99.
[3] بقره 213.
[4] نسخه خطي ابن حماد ص 99.
[5] بحار ج 52 ص 191.
[6] بشارة الاسلام ص 185.
[7] بحار ج 56 ص 49.
[8] کشف الغمه ج 3 ص 250.
[9] نسخه خطي ابن حماد ص 98.