پيرامون اين روايت، حديثي از منابع اهل سنت، از حضرت علي (ع) نقل شده است که فرمود:

«خوش بحال طالقان، خداوند متعال داراي گنج هايي در آنجاست که نه از طلاست و نه از



[ صفحه 259]



نقره اما در آن خطه مرداني وجود دارند که خدا را آنطور که شايسته معرفت است شناخته اند و آنان، ياران مهدي در آخرالزمان مي باشند» [1] .

و در روايتي: «مبارک باد مبارک باد بر طالقان» [2] .

همين روايت با لفظ ديگري در منابع شيعه نيز موجود است، چنانکه در بحار از کتاب «سرور اهل ايمان» نوشته علي بن عبدالحميد بسند خود از امام صادق (ع) نقل کرده است که فرمود:

«خداي متعال را گنج هايي است در طالقان که نه طلاست و نه نقره و درفشي که از آغاز تا کنون باز نشده و به اهتزاز در نيامده است، اين خطه داراي مرداني است که قلب هاي آنها مانند پاره هاي آهن محکم و نستوه مي باشد نسبت به ذات مقدس خداوند ترديدي در آن قلبها ايجاد نمي شود، شديدتر از آتش اند اگر بر کوه حمله ور شوند آن را از جاي بر مي کنند با بدست داشتن پرچم، آهنگ هر دياري که نمايند آن را ويران و منهدم مي سازند بر اسب هايشان همچون عقاب سوارند، بعنوان تيمن و تبرک زين مرکب امام (ع) را بوسه زده و با دست لمس مي نمايند، آن بزرگوار را پروانه وار در وسط گرفته و بهنگام خطر، آن وجود مقدس را با جان خود حفظ مي کنند. شبها را با مناجات سپري مي کنند و روز سواران کارزارند. آنان زاهدان شب و شيران روزند. در اطاعت از امام و رهبرشان مطيع تر از کنيزکان نسبت به مولاي خويش اند، درخشندگي آنها مانند چراغهاي پرنور است، مثل اينکه قلبهايشان چراغي از ايمان است. از بيم خدا مي هراسند، شهادت طلب اند و آرزوي کشته شدن در راه خدا را دارند شعار آنان، خونخواهي سالار شهيدان حسين (ع) است، هنگاميکه به پيش مي تازند رعب و وحشت آنان به مسافت يک ماه راه رفتن (بسرعت) در قلبهاي دشمنان جايگزين مي شود، گروه گروه بسوي حضرت روانه مي شوند، بواسطه اين رادمردان، خداوند امام بر حق (مهدي «ع» را پيروز مي گرداند» [3] .

بنظر من مراد از طالقان در اين روايات منطقه اي است در رشته کوههاي البرز در صد



[ صفحه 260]



کيلومتري شمال غرب تهران.. و منطقه اي است که از تعدادي روستا تشکيل شده و به نام طالقان مشهور است، والا در آنجا شهري بزرگ وجود ندارد. قابل ذکر است که در منطقه طالقان ويژگيهاي زيادي از صفا و صميميت و تقوي و علاقه بقرآن و آموختن آن به ديگران وجود دارد که بگونه اي سنتي از قديم رائج بوده است که حتي عده اي از مردم شمال ايران و استفاده از آنها، به روستاهاي طالقان مي آيند.

اما بعد از بررسي روايات مربوط به طالقان، آنچه بنظر من بهتر مي رسد اين است که مراد از اهل طالقان [4] ، اهل ايران است نه خصوص منطقه جغرافيائي طالقان، اما اينکه امامان (ع) اهل طالقان را بنام منطقه آنان ناميده اند از جنبه ويژگيهاي جغرافيائي و خصوصيات اخلاقي و ديني اهالي آن سامان است.

روايات مربوط به طالقان، از مجموعه اي از ياران حضرت مهدي (ع) سخن مي گويد، اما تعداد آنها را مشخص ننموده است بنابراين آيا اين مجموعه، جمعيت انبوه ياران و لشکريان وي هستند و يا فقط ياران خاص آن بزرگوارند..؟

آنچه از روايت ذکر شده در منابع اهل سنت استفاده مي شود اين است که آنان اصحاب و ياران خاص آن حضرتند زيرا در روايت، نوع آنان مشخص ‍ شده است، اما در روايت بحار علاوه بر بيان چگونگي و کيفيت، سخن از کميت و لشکر و درفش هاي فاتح و پيروز بميان آمده است.

چه اينکه روايات مربوط طالقان تکيه بر معرفي ايرانيان در کنار حضرت مهدي (ع) و شرکت آنان در نهضت آن حضرت بعد از ظهور ايشان دارد، اما بر نقش آنان در زمينه سازي ظهور آن حضرت قبل از ظهور، دلالت ندارد.

اما صفات برجسته اي را براي اين اولياء خدا و ياران حضرت و گواهي و شهادت هاي والايي از امامان (ع) در حق آنان را در بر دارند... به اينکه آنها عارفان الهي و اهل بصيرت و يقين و داراي شجاعت بي نظير در ميدان نبردند. شهادت در راه خدا را دوست



[ صفحه 261]



دارند و از او مي خواهند که آنها را به آن فوز بزرگ نائل کند، آنان دوستداران واقعي سيدالشهداء حضرت اباعبدالله الحسين (ع) هستند و شعارشان خونخواهي آن بزرگوار و بثمر رساندن هدف انقلاب بزرگ آن حضرت است.. و اينکه اعتقاد آنان نسبت به حضرت مهدي (ع) عميق و علاقه آنان به آن حضرت فوق العاده زياد است، ايرانيان داراي چنين صفاتي هستند و همين اوصاف ايجاد موجي از عشق و علاقه در بين جوانان آنها نموده است.