او در کتاب «الحاوي للفتاوي» مي گويد: «ابن جرير در تفسير خود به نقل از سدي



[ صفحه 401]



درباره اين آيه: «و من اظلم ممن منع مساجد الله ان يذکر فيها اسمه وسعي في جرابها» آورده است که: آنان روميان هستند که در خراب کردن بيت المقدس از بخت النصر پشتيباني کردند و درباره اين آيه: «اولئک ما کان لهم أن يدخلوها الا خائفين» گفت: در روي زمين در آن روز رومي اي نيست که داخل آن شود مگر آنکه بيمناک است از اينکه گردنش را بزنند و يا اينکه از پرداخت جزيه هراسان است. و در مورد اين آيه: «لهم في الدنيا خزي» گفت اما خواري و ذلت در اين جهان اين است که وقتي مهدي (ع) قيام نمايد و قسطنطنيه آزاد گردد آنها را از دم شمشير بگذراند و اين است خواري و ذلت» [1] .

و در حاشيه بر اين روايت «لا مهدي الا عيسي بن مريم» مي گويد: قرطبي در تذکره گفته است: سند اين روايت ضعيف است در حاليکه احاديث نبوي در صراحت داشتن درباره خروج مهدي و اين که او از عترت و خاندان پيامبر(ص) و



[ صفحه 402]



از فرزندان فاطمه مي باشد ثابت بوده و از اين روايت صحيح تر است بنابراين حکم کردن به آن باطل است.

ابوالحسن محمد بن حسين بن ابراهيم بن عاصم سحري مي گويد: اخبار درباره آمدن مهدي متواتر است و از جهت کثرت راويان آن از پيامبر(ص) در حد استفاضه است که بيان مي دارد مهدي از اهل بيت است و هفت سال حکمراني خواهد نمود و زمين را پر از عدل و داد مي کند و عيسي همزمان با او خروج نموده و در کشتن دجال در دروازه لد در سرزمين فلسطين وي را ياري مي کند و او بر اين امت، امامت مي کند و عيسي پشت سر او در تمام مدت فرمانروائي وي نماز مي گزارد» [2] .