ابوفداء ابن کثير
او در نهايه مي گويد:
«فصلي است در ذکر مهدي که در آخر زمان ظهور مي کند او يکي از جانشينان راستين (پيامبر) و پيشوايان هدايت شده مي باشد که احاديث نبوي درباره او سخن مي گويد و بيان مي دارد که وي در آخر زمان خواهد بود...»
و بدنبال اين روايت که «درفش هاي سياهي از خراسان خروج مي نمايند و هيچ چيز مانع بازگشت آنها نمي شود تا اينکه در ايلياء نصب گردند» مي گويد:
«اين پرچم ها آنهايي نيستند که ابومسلم خراساني آنها را بحرکت درآورد و بوسيله آن دولت بني اميه را در سال 132 ه منقرض گرداند، بلکه درفش هاي ديگري است که ياران مهدي مي آورند و او، محمد بن عبدالله علوي فاطمي حسني مي باشد که خداوند وي را در يک شب شايستگي مي بخشد يعني توبه او را پذيرفته و او را موفق مي کند و به او الهام نموده و به راه راست هدايت کند در حاليکه قبلا اينگونه نبوده است و گروهي از مردم مشرق زمين او را پشتيباني و ياري مي کنند و حکومت او را بر پا داشته و ارکان دولت وي را استوار مي سازند که پرچم هاي آنان نيز سياه است و آن نشانه اي که داراي وقار مي باشد. زيرا درفش پيامبر خدا(ص) سياه بود و عقاب ناميده مي شد.»
«... بهر حال اينکه، آن مهدي که حضورش در آخرالزمان وعده داده شده طبق برخي از روايات، اصل ظهور و خروج وي از ناحيه مشرق بوده و در کنار خانه (خدا) با او بيعت مي کنند و من فقط، تنها درباره مهدي (ع) بخشي جداگانه آوردم ولله الحمد.» [1] .
پاورقي
[1] الامام المهدي عند اهل السنه ج 1 ص 296 و 301 و 302.