عبادت و پرستش خداي بزرگ، در دوران پيش از ظهور چنانکه شايسته است انجام نمي گيرد. نوع انسانها در اقيانوس ماديات غرق شده اند و به هدف و غرض خلقت خويش نمي انديشند و از رمز و راز فلسفه حيات خويش بيخبرند. توجه دارند که پديده اي الهي هستند و به سوي او باز مي گردند. و در اين دوران کوتاه زندگي بايد راهي به او بجويند، و با نيايش و عبادت روح را صيقل دهند، و آماده عروج به سوي خدا سازند.

امام صادق عليه السلام:

«...و رايت الصلوه قد استخف بأوقاتها...»

-...مي نگري که به اوقات نماز اهميتي نمي دهند...