در جامعه هاي فاسد، نعمتهاي الهي کفران مي شود. شکر نعمت و سپاسگزاري از بخششها و مواهب الهي به مصرف کردن بجا و بااندازه و در محل مناسب است و اين شرايط در مورد مصرف شخصي به اين است که مصرف و بهره برداري از حد نگذرد و به اسراف نينجامد، و در موارد ديگر به اين است که مواهب و امکانات براي بر طرف کردن نياز نيازمندان و سير کردن شکم گرسنگان و پوشاندن بدن برهنگان صرف گردد. و اين دو اصل اگر مورد توجه واقع نشد و در مصرف شخصي اسرافکاري شد و نسبت به ديگران تعهد و ياري رساني در کار نبود. نعمتهاي الهي ناسپاسي شده، و در محل مقرر که مورد رضاي الهي است مصرف نشده است. اين هر دو موضوع در تفکر و عمل سرمايه داري مشاهده مي شود، زيرا که اسراف راه و روش عمومي آنان است، و نسبت به نيازداران نيز احساس تعهدي چنان ندارند.

پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله:

«....بينون الدور و يشيدون القصور و يزخرفون المساجد ليست همتهم الا الدنيا... [1] .»

-.... (اغنيا و تکاثر طالبان) خانه ها مي سازند و کاخها برافراشته مي دارند، مساجد را غرق در تجمل مي کنند، و انگيزه اي جز دنيا (و ماديات) ندارند....

امام صادق عليه السلام:

«....و رأيت الولاية قبالة لمن زاد. [2] .»

-.... (در دوران آخرالزمان) مي نگري که ولايت (پستهاي استانداري و....) را به کساني مي دهند که حق حساب بيشتري مي پردازند.

علامه مجلس (ره) در تفسير اين فراز سخن امام صادق عليه السلام مي گويد: «اي يزيدون في المال و يشترون الوالايات»: مال زيادتري مي دهند و پستها را مي خزند».