گسيختن پيوندهاي انساني، از پديده هاي ويرانگر پيش از ظهور است، در اين روزگاران پيوندهاي اجتماعي استواري وجود ندارد، و زندگي بر محور حق و عدل و ارزشهاي انساني دور مي زند. ضابطه در روابط اجتماعي، ارزش انسان و احترام به حقوق او نيست. به ظاهر انسانها در کنار يکديگر و در يک آبادي يا اجتماع زندگي مي کنند، ليکن دلها و فکرها با هم و در کنار هم نيست، و ناسازگاريها و تضادهاي مادي مانع نزديکي و همدلي مردمان است.

پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله:

«...و ذلک عند ما تصير الدنيا هرجا و مرجا، و يغار بعضهم علي بعض، فلا الکبير يرحم الصغير، ولا القوي يرحم الضعيف، فحينئذ يأذن الله له بالخروج. [1] .»

-... (غيبت) در هنگامي است که دنيا دچار آشفتگي مي گردد، و مردمان به يکديگر مي تازند، نه بزرگسالان به خردسالان رحم مي کنند، و نه قدرتمندان بر ناتوانان؛ در اين هنگامه ها خداوند امام (غائب) را اجازه خروج مي دهد.

پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله:

«...فعندها تليهم أقوام... وليطاؤ ن حرمتهم...» [2] .

- در آن روزگاران (روزگار غيبت موعود عليه السلام) مردماني بيايند...که حرمت و ارزش (افراد) را زير پا نهند...

امام علي عليه السلام:

«... فتاهم عارم، و شائبهم آثم، و عالمهم منافق،...لايعظم صغيرهم کبيرهم، و لايعول غنيهم فقيرهم...» [3] .

-...جوانشان بدخو، پيرشان گناهکار، عالمشان منافق....کوچکشان به سالخوردگان احترام نمي گذارد و توانگرشان از بينوايان دستگيري نمي کند...

امام صادق عليه السلام:

«... و رأيت الصغير يستحقر بالکبير....و رأيت الجار يوذي جاره و ليس ‍ له مانع...» [4] .

-...جوانان و نوجوانان کهنسالان را تحقير مي کنند... و همسايه، همسايه را مي آزارد، و چيزي مانع او (در اين آزار رساني) نيست....