در دوران پيش از ظهور، شناخت حق از باطل و درست از نادرست دشوار مي گردد، و حد و مرز درست و نادرست خط مشيها و ايدئولوژيها مشخص ‍ نمي شود. معيارهاي اصلي و درست سعادت و تکامل يا فراموش مي گردد يا طبق سليقه ها و آراء اشخاص تأويل و تفسير مي شود و افکار و انديشه هاي واهي و بشري به نام دين و راه خوشبختي خودنمايي مي کند.

امام صادق عليه السلام:

«...و رأيت القرآن قد خلق، و احدث فيه ما ليس فيه... و رأيت الدين بالرأي و عطل الکتاب و احکامه... [1] .»

- (در دوران پيش از ظهور) قرآن را مي بيني که متروک و کهنه شده است، و چيزهايي را به آن بستند که از قرآن نيست.... و دين را مي نگري که با آراء شخصي تفسير شده است، و کتاب خدا و قوانين آن تعطيل گرديده است....

وضعيت کلي اجتماعات بشري، پشت کردن به دين حق و کتاب خدا است و فروگذاري برنامه هاي آن، يا توجيه و تفسير غلط و نادرست احکام و قوانين آن. احکام دين به سود طبقات مرفه و زيان محرومان و فرو دستان تفسير و توجيه مي شود.