چنانکه در آغاز اين فصل يادآور شديم عامل محروميت و عقب ماندگي اکثريت کشورها و اجتماعات بشري، کشورهاي قدرتمند و سلطه طلب است. اگر سلطه طلبان از ميان بروند و تقسيم جامعه بشري به دو يا سه طبقه: پيشرفته و در حال رشد و عقب مانده، نفي شود و همه برنامه ريزيها و فکر و تخصصها و سرمايه ها و مديريتها تا سر حد امکان بطور يکسان در همه مناطق زمين، تقسيم گردد و تبعيض و تفاوتي در کار نباشد، و جهان داراي مرکزيتي يگانه و واحد شود که بر اساس عدل و مساوات به همه انسانها يکسان بنگرد، و تقسيم بنديهاي ظالمانه جامعه بشري را محو سازد، و همه امکانات طبق طبيعي مشکلات و نابسامانيهاي زندگي انسانها بر طرف مي شود و رفاه و آسايش بر سراسر زمين سايه مي افکند.

امام باقر:

«...القائم منا... تطوي له الارض... فلا يبقي في الأرض خراب الا عمر...» [1] .

-... زمين براي قائم ما در هم پيچيده مي شود (و به لحظه اي از هر نقطه به نقطه ديگر مي رسد)... و در زمين جاي ناآبادي باقي نمي ماند...