رضا اميني



اي مرهم نايابِ دلِ سوخته عشق

اي جلوه اي از آتشِ افروخته عشق



اي پادشهِ حاکم بر مملکتِ دل

اي گشته جدا از قفسِ بي نَفَسِ گِل



اي دُرّ نهان گشته ميانِ صدفِ عشق

اي مقصد و منظور و مراد و هدفِ عشق



اي مهرِ فروزنده ظلمتکده دل

اي مهرِ تو مِفتاحِ گشاينده مشکل



اي محرمِ رازِ دلِ بشکسته و ابري

دل بي تو نباشد دگرش طاقت و صبري



اي تک گُل باقي ز گلستانِ خدايي

سر داده اي آخر ز چه آهنگِ جدايي



صحراي جهان تشنه و محتاجِ عبورت

اي ابرِ وجودِ تو حجابِ مَهِ صورت



اي قاصدِ از جانبِ دلدار کجايي

اي دوخته بر مقدمت انظار کجايي



کِي مي رسي و مي دهي از يار خبرها

اي خاکِ رهت سُرمه مرغوبِ نظرها



کِي عطرِ تو آکنده کند عالمِ احساس

اي شاخه يادآور خوشبوي گُلِ ياس



کِي بارِ دگر زنده شود عشقِ حقيقي

در شهرِ فرو رفته به مُردابِ عميقي



کِي گرد و غبار از همه دلهاي شکسته

بيرون شود اي دل به اُميد تو نشسته



کِي چشمه جوشانِ تو اي حضرتِ جانان

جاري شود و جان بدهد بر دلِ بي جان



کِي اين غم دردآورِ هجران به سر آيد

تا بارِ دگر بر شبِ تارم سحر آيد