مقام دوّم: در اقامه عزاي آنحضرت (عليه السلام)، و در آنکه با اين کيفيّت نصرت و ياري کامله نسبت به ايشان حاصل مي شود، و نيز در بيان عنوانهاي متعلّقه به اين کيفيّت است.

و اين مطلب را چنين بيان مي کنيم که نصرت و ياري مظلوم در سه مقام است، که اگر در هر کدام به او ياري نشود موجب غربت و مظلوميّت او مي شود.

اوّل: در مقام مقاتله و جنگ با دشمن او است، و ياري کردن در اين مقام اين است که سعي در مجادله نمودن با دشمن او سعي و کوشش کند تا آنکه دشمن مخدول شده و رفع شرّ ظلم از او شود.

دوّم: بعد از کشته شدن، و نصرت و ياري در اينجا تقاص حقّ او و خونخواهي از دشمن او است.

سوّم: بعد از کشته شدن، با عزاداري و گريه و حزن براي او، که اين اقامه مراسم عزاداري؛ براي هر کسي بعد از مردن يا کشته شدن؛ تعظيم آشکار و بزرگي است، و اگر با غربت و مظلوميّت بميرد يا کشته شود پس به اين مطلب تدارک و تلافي غربت او مي شود، و اين نسبت به حال او نصرت و ياري کامل است.

پس اقامه مجالس عزا از براي حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) از طرف دوستان و اوليائشان بعد از آنيکه براي آنها نصرت و ياري نمودن در دو مقام اوّل و دوّم ــ که مقاتله با دشمنان آنحضرت و تقاص حقّ و خونخواهي ايشان است ــ ميسّر نشد؛ واضح است که نصرت و ياري نسبت به ايشان در تجليل شأن و توقير و تعظيم قدر رفيع ايشان در نظر دوستان و دشمنان است، و نيز موجب رغم انف دشمنان و خذلان آنها است، و همچنين نصرت و ياري نسبت به آن جهات سه گانه ديگر است، که در باب زيارتشان بيان شد.