مقام اوّل؛ در بيان آنکه با زيارت قبر مطهّر و منوّر حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) نصرت و ياري ايشان حاصل مي شود، و در اينجا عناويني را که تعلّق به زيارت دارد و بوسيله آن؛ نصرت و ياري حاصل مي شود، در چند جهت بيان مي کنيم.

جهت اوّل: نسبت به وجود مبارک ايشان است، که زيارت موجب شدّت سرور قلب مبارک آنحضرت (عليه السلام) مي شود.

جهت دوّم: نسبت به ظاهر شدن شأن رفيع ايشان هم در دنيا و هم در آخرت و هم در نظر اعداء است، که موجب ذلّت و خواري و رغم انف آنهاست، و هم در نظر اولياء و دوستان از انبياء و ملائکه از اهل زمين و آسمان (عليهم السلام) مي شود، چرا که واضح است که بيشتر بودن تابعين نسبت به هر کس ــ خصوصاً به عنواني که همه در تحت لواءِ مرحمت او باشند ــ گوشه اي از جلوه بلندي مقام و علوّ قدر او در چشم بيننده گان خواهد بود.

جهت سوّم: نسبت به متعلقان و شيعيان آنحضرت (عليه السلام) در آخرت است، که بواسطه آنچه در فضل زيارت آنحضرت صلوات الله عليه آمده است که زائر ايشان نسبت به سائر دوستان اهلبيت (عليهم السلام) مقام شفاعت پيدا مي کند، که به او ميگويند:

«خذوا بيد من أحببت و أدخله الجنّة» [1] .

«دست هر کسي را مي خواهي بگير و وارد بهشت نما»

بلکه بنابراين امر؛ زائر در مقام شفاعت نسبت به آنحضرت دو نوع نصرت و ياري نموده است.

نوع اوّل: نسبت به وجود مبارک خود ايشان بواسطه آنکه اين شفاعت امري است راجع به آن حضرت(عليه السلام)، پس در انجام جمله اي از اين امر؛ ايشان را نصرت و ياري کرده است، مثل آنکه اگر در دنيا بود؛ آنحضرت (عليه السلام) را ــ در جهتي که راجع به ايشان است مانند جهاد ــ نصرت و ياري مي نمود.

ونوع دوّم: نسبت به ايشان در امر دوستان آنحضرت است که سبب دفع عقوبت از آنها شده است، و نيز وسيله رسيدن آنها به رحمتهاي کامله الهي و مقامات عاليه شده است.

جهت چهارم: نصرت و ياري است نسبت به ابقاء و احياء امر ايشان، چه آنکه واضح است که رفت و آمد شيعيان و دوستان در هر زماني و هر عصري نزد قبرمنوّر ايشان موجب بقاء و دوام ذکر آنحضرت (عليه السلام) بوده، و موجب ياد آوري فضائل ومناقب ايشان در قلوب ودر زبان ها و درمجالس عام و خاص است.