مقام دوّم صبر بر کلّيه بليّات و هموم و احزاني که از هر جهتي به سبب غيبت امام (عليه السلام) بر مؤمنين وارد مي شود.

چنانچه در «کافي» از ابي صلاح کناني روايت کرده که گفت: خدمت حضرت صادق (عليه السلام) بودم پيرمردي را حضور ايشان آوردند، عرض کرد: يا اباعبدالله نزد شما از ظلم فرزندانم و اذيّت برادرانم به من در اين سن پيري شکايت دارم.

آنحضرت (عليه السلام) فرمودند: اي فلان! بدرستيکه از براي حقّ دولتي است، و ازبراي باطل هم دولتي، و اهل هر يک در دولت ديگري در ذلّت خواريند، و بدرستيکه کمتر چيزي که به مؤمن در دولت باطل مي رسد ظلم اولادش و جفاي برادرانش است، و هيچ مؤمني نيست که او را راحتي و آسودگي در دولت باطل برسد مگر آنکه در مقابل آن قبل از مردن او يا در بدن او يا در اولادش يا در مالش گرفتار خواهد شد، تا آنکه خداوند او را از هر آلودگي که پيدا کرده است به آن ــ از قذرات راحت در دولت باطل ــ خالص گرداند، و بهره او را در دولت حقّ کامل گرداند، پس صبر کنيد و شاد باشيد. [1] .

پس از اين حديث شريف استفاده مي شود که: هر بنده مؤمن که از براي او بهره و نصيبي باشد در دولت حقّ و زمان فرج اهلبيت اطهار (عليهم السلام) خداوند متعال او را تا آن عهد باقي مي دارد، يا آنکه اگر قبل از آن زمان بميرد؛ او را در آن زمان زنده مي فرمايد.

پس لازمه آن نصيب و بهره در دولت حقّ؛ آن است که: قبل از وقوع فرج اهل حقّ در زمان حيات زندگي اش حتماً بليّه اي از بليات گرفتار شود، و بايد در آن صبر نمايد، و از خداوند در امر صبر خود طلب ياري کند، بلکه بر حسب اين بشارت؛ بايد طبيعتاً کمال رضا و تسليم را داشته باشد، و در صورت امکان از طلب لذّت جوئي و راحت طلبي اعراض کنند.