نظر بر اينکه خداوند جلّ شأنه در کلام مجيدش ــ (اِنْ تَنْصُرُوا الله يَنْصُرْکُمْ وَ يُثَـبِّتْ اَقْدامَکُمْ) [1] ـ شرط کمک و ياري به بندگان خود را ــ براي ثبات قدم در راه حق و صراط مستقيم در دنيا و آخرت ــ اين قرار داده که آنها هم او را ياري نمايند، و حضرت احديّت جلّ شأنه اگر چه واجب الوجود و غنيّ بالذات است و محتاج به ياري غير نيست، و لکن مهمترين حکمت اين درخواست از بندگان دو جهت است:

جهت اوّل:آنکه در مقام بندگي و دوستي نسبت به ذات مقدّس الهي امتحان شوند، پس اگر بندگي و دوستي آنها حقيقت و واقعيت داشته باشد؛ بايد در کمک و ياري به او در هر عنوان و مقامي که امر فرموده؛ سعي و کوشش تمام داشته باشند.

جهت دوّم:آنکه بر حسب آنچه که گفتيم: خداوند متعال از فيض ديگران غني و بي نياز است، بنابراين؛ در انتساب و اختصاص بنده براي قابليّت و استحقاق عنايات الهي هيچ راهي به ساحت قدس اونيست؛ مگر بواسطه چنگ زدن و تمسّک به چيزي که عنوان و مورد ياري او جلّ شأنه باشد، تا قابليت و لياقت پيدا نموده و مورد عنايت و فضل و مرحمت کامل و مخصوص او شود.

که اين عنوان و مورد ياري؛ چيزيست که آن را در کتاب خود از طريق وحي بيان نموده و راهنما و هادي بسوي آن؛ وجود مبارک و مقدّس حبيب خود حضرت سيّد المرسلين و خاتم النبيّين محمّد بن عبدالله (صلي الله عليه وآله) قرار داده است، و ائمّه راشدين و اهل بيت معصومين ايشان را؛ امين بر حفظ و حراست آن قرار داده است.

پس در هر زمان مصداق و عنوانِ نصرت و ياري به حضرت احديّت جلّ شأنه؛ آن وجود مبارک مطهر است که وليّ خدا در امر دين و شريعت حضرت سيّدالمرسلين (صلي الله عليه وآله) است.

و چون در اين زمان؛ بر حسب ضرورت مذهب حقّ؛ و به مقتضاي براهين قطعي عقلي و اخبار متواتره نقلي؛ ولايت کليّه الهيّه و خلافت و وصايت نبويّه (صلي الله عليه وآله) به وجود مبارک حضرت خاتم الأوصياء المرضيّين، و بقيّة الله من الأوّلين و الآخرين من الأنبياء و المرسلين، و حجّة الله علي الخلائق أجمعين، و نور الله في السّماوات و الأرضين، أمين وحيه في الکتاب المبين، کهف الأمان للإنس و الجانّ، صاحب العصر و الزمان، حجّت بن الحسن بن عليّ بن محمّد بن عليّ بن موسي بن جعفر بن محمّد بن عليّ بن الحسين بن عليّ بن أبي طالب، سلام من الرحمان نحو جنابهم، فإنّ سلامي لايليق ببالهم. اختصاص دارد، بنابراين؛ اگر کسي بخواهد مورد نصرت و ياري حضرت احديتجلّ شأنهقرار گيرد بايد سعي در ياري و کمک به وجود مقدّس آنحضرت (صلي الله عليه وآله) نمايد، تا به اين وسيله براي کمک و ياري از جانب حضرت احديت جلّ شأنه قابل و لايق شود، و بوسيله کمک و ياري خداوند در راه حقّ و صراط مستقيم ثابت بماند، چرا که قرآن مي فرمايد:(قُلْ لا اَسْئَلُکُمْ اَجْراً إلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُربي) [2] ، که مودّت با ذوي القربي را اجر و مزد رسالت حضرت خاتم الانبياء(صلي الله عليه وآله) قرار داده است.