قسم پنجم؛ اخباري که در باب تأثير و استجابت دعا در کليه حوائج و در باب قبولي توبه وارد شده است، و آنکه بوسيله آن دعا؛ نعمتهائي که بواسطه سوء اعمال از انسان سلب شده باشد بر مي گردد، خصوص رواياتي که در تأثير دعا وارد شده است که هرگاه دعا با آداب و شرايط ظاهري و باطني آن واقع شود، از قبيل توبه حقيقي و خضوع و خشوع و با حال يأس از غير خدا، و خلوص و مودّت و موالات با اهلبيت اطهار (عليهم السلام)، و معرفت به حقّ واجب و شأن جليل آنها، پس چنين دعائي مشکلات را هر چند عظيم باشد و هر چند تقدير آن مبرم و محکم شده باشد؛ رفع مي کند، چنانچه بلاي عظيم بر قوم حضرت يونس (عليه السلام) نازل شد و به توبه و تضرّع واقعي دفع گرديد.

پس از ملاحظه اين نوع آيات و اخبار که بسيار زياد است معلوم مي شود که: هر زمان که مومنين به درگاه الهي اجتماع کرده و با توبه و تضرّع و ناله از خداوند درخواست دفع بليّات و مصائبي را که بخاطر غيبت حضرت صاحب الامر(عليه السلام) بر آنها وارد شده؛ بنمايند، و فرج و ظهور ايشان را مسئلت کنند؛ پس خداوند متعال اجابت خواهد فرمود و تعجيل در فرج آنحضرت (عليه السلام) را مقدّر خواهد نمود.

و مؤيّد اين مطلب نقلي است که بعضي از بزرگان از بعضي از مؤمنين کرده اند که: در عالم رؤيا حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام) رامشاهده کرد، پس عرض نمود: که حکمت چيست که در امّتهاي گذشته هرگاه حجّتهاي آنها غائب مي شدند به اين مقدار طولاني نمي شد که در اين امّت واقع شده است؟

جواب فرمود: چون در امّتهاي گذشته هر گاه غيبتي براي حجّت آنها واقع مي شد، براي توبه و تضرّع و دعا اجتماع مي کردند، و لکن در اين امّت چون چنين اجتماعي واقع نشده از اين سبب غيبت به طول انجاميده است.