در «تفسير حضرت امام حسن عسکري (عليه السلام)» روايت شده که آنحضرت از آباء طاهرينش صلوات الله عليهم اجمعين نقل فرموده:

«دو عمل و عبادت است که اهميّت زيادي دارد، تا آنجا که مؤمن بسيار دعا نمايد، و طلب توفيق آن دو عمل را از خداوند بخواهد، يکي معرفت و شناخت به اداء حقوق برادران مؤمن، و ديگري حُسن تقيّه». [1] .

و در همان کتاب از حضرت امام زين العابدين (عليه السلام) روايت شده که حضرتش فرمود:

«دو گناه است که خداوند عفو نمي فرمايد و حتماً تقاص و تلافي آن را به عقوبت و عذابي مي فرمايد، مگر آنکه بنده از آن توبه نمايد، و هر نقصاني که بواسطه اين دو گناه وقوع يافته باشد تدارک نمايد، و آن دو گناه: يکي ترک اداء حقوق مؤمنين و تضييع آن است، و ديگري ترک تقيّه در مورد لزوم آن است». [2]

پس بنده مؤمن بعد از شناخت به آنچه در مدح تقيّه و تأکيد در آن وارد شده است؛ و آنکه از بزرگترين فوائد و فضائل تقيّه آن است که به سبب آن نصرت و ياري حضرت حجّت الله (عليه السلام) حاصل مي شود، و نيز دانست که ترک تقيّه مذمّت شديدي دارد؛ و همچنين آشنائي با اقسام و مواردي که هرکس ممکن است مبتلا به آن شود پيدا کرد؛ پس سزاوار است که از آن غافل نباشد.

و از خداوند توفيق عمل به آن را ـ به بهترين وجه ـ بسيار طلب نمايد، و از آنچه ممکن است از او واقع شده باشد؛ توبه واقعي نمايد، و در تدارک آنچه را که مي داند واقع شده؛ کوشا باشد، تا آنکه به بليّه سخت آن گرفتار نشود.