و امّا در کيفيّت خصوص تقيه از اعداء، پس هر گاه مؤمن در مابين آنها قرار گرفت، و مضطرّ به مجالست و معاشرت با آنها گرديد، پس کيفيّت تقيه او در حالتي که قلبش به ايمان در همه اعمال و افعالش از عبادات و غير عبادات ــ از معامله و معاشرت و تکلم و هم تبرّي از امر حقّ بازبان ــ مطمئن باشد، پس جمله اي از آنها از اُمور تقليدي است، که در کتب فقهيه بيان شده است، و لکن مجملش چنين است که:

هر گاه در ما بين آنها به ناچار واقع شد، نوعي رفتارنمايد که آنها او را از خود گمان نمايند، و هيچ ملتفت نشوند که او بر خلاف طريق آنها است، تا آنکه موجب خطر و ضرري نسبت به خود او يا مؤمنين ديگر يا نسبت به امر حقّ و معالم دين نشود.

و در «اصول کافي» در باب «تقيّه» [1] و باب «کتمان» [2] و باب «عشرت»؛ [3] آداب و کيفيّت و خصوصيّات تقيّه در ضمن رواياتي بيان شده است.