و لکن مورد لزوم تقيّه ــ بر وجهي که بيان شد ــ در اقسام چهار گانه وقتي است که بر تقيّه دفع محذورات مزبوره بشود، و لکن در جائي که تقيّه مفيد واقع نشود ــ ولو در تخفيف محذور و در هر صورت محذور باقي است ــ پس در باره حکم آن؛ در «کافي» از حضرت امام محمّدباقر (عليه السلام) چنين روايت شده که حضرتش فرمود:

جز اين نيست که تقيّه قرار داده شده براي آنکه مؤمن به سبب آن خون و جانش حفظ شود، پس هرگاه ضرورت بحدّي است که انسان در معرض کشته شدن است، يعني يقين دارد که او را مي کشند، پس ديگر دراين حال تقيه نيست [1] ، يعني آنچه بخواهد از امر حقّ بگويد و طريق خود را اظهار کند، يا از دشمنان تبرّي و لعن نمايد، مانعي ندارد».

و در روايت ديگري که زراره از حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام) نقل ميکند که حضرت فرمود:

«در مورد هر ضرورتي مي شود تقيّه نمود ــ يعني در هر خطر و ضرر جاني و مالي و ضرر عرض و آبروي خانوادگي يا ديني ــ و کسيکه ضرورت دارد به خصوصيّت آن داناتر است هنگامي که براي او ضرورت واقع مي شود». [2] .