امّا مطلب اوّل: در بيان آنکه تقيّه نصرت و ياري حضرت حجّت (عليه السلام) در امر دين است، و آن بر اين وجه است که: چون بر حسب آنچه در مطلب دوّم و سوّم ان شاء الله تعالي معلوم خواهد شد؛ تقيّه در موردي است که فعلي يا ترک فعلي که لازم است از آن احتراز شود، در معرض خطري باشد و آن خطر نسبت به آنحضرت (عليه السلام) يا به شيعيان و دوستان ايشان باشد، که با تقيّه آن خطرات دفع يا مندفع مي شود.

پس هرگاه مؤمن در مورد وجوب و لزوم آن تقيّه نمود، وجود مبارک امام(عليه السلام) را در دفع خطر و ضرر يا در سالم بودن از آن خطر، نسبت به خود ايشان و متعلّقان و دوستانش ياري کرده است.

امّا نسبت به خود ايشان، مثل آنکه در موردي باشد که عمل و قول مؤمن ــ و لو در امر حقّ باشد ــ موجب استهزاء اعداء و اشرار يا استخفاف و بي ادبي آنها به امر الهي و دين حقّ يا اسم او جل شأنه؛ يا نسبت به حضرت رسول (صلي الله عليه وآله) يا نسبت به امر امام (عليه السلام) شود، و همچنين در مواردي که وهن به فرمايشات و اخبار آنها وارد آيد يا تضييع آنها گردد.

امّا نسبت به دوستان؛ مثل موردي که ترک تقيّه موجب خطر و ضرر نسبت به خود انسان يا مال يا آبرو يا اهلش يا نسبت به سائر مؤمنين باشد؛ نصرت آنحضرت را در اين امور نموده.

پس در بعضي از آنها مربوط به جهات دنيوي ايشان است ــ و بيان آن در فصل سوّم خواهد آمد ــ و در بعضي از آنها مربوط به نصرت در امر دين است، مثل موردي که تقيه وسيله محفوظ ماندن اخبار و احاديث آنها (عليهم السلام) از وهن يا تضييع يا مخفي شدن يا معطّل ماندن شود که نگذارند به وفق آنها عمل شود، و مثل موردي که تقيّه وسيله تأليف قلوب اعداء شود ــ و همچنين امثال اين موارد ــ و به اين سبب امر بر مؤمنين در باب اظهار حقّ و عمل به وظيفه و طريقه حقّ و ايماني آنها سهل و آسان شود.