و امّا اوقات شريفه و ايّام زيارتي آنحضرت (عليه السلام)؛ چون جمعه و اعياد و ايّام ذي الحجة و ماه هاي مبارک رجب و شعبان و رمضان و محرّم پس شدّت اهتمام در آنها نمايد بر دو وجه:

وجه اوّل: آنکه جمله اي از آداب و شرايط مهمّه زيارت را رعايت نمايد، مانند غسل و طهارت و نظافت لباس و بودن بالاي بام يا صحرا، يا در مکانهاي شريفه که افضل آنها نزد قبور امامزاده ها و قبور صلحا و علماء است [1] و ديگر خضوع و تواضع و زياد گفتن ذکر خداوند و صلوات، و اجتناب از لغويات گفتاري و عملي؛ خصوصاً مراء و جدال، و ديگر تقليل در اکل و شرب و همه لذائذ، بلکه ترک آنها اگر ممکن شود، که همه اين آداب را در حال زيارت و قبل از آن از وقتيکه اراده زيارت و سلام نمودن مي کند و بعد از آن مادامي که در مکان زيارت حاضر است؛ رعايت نمايد.

وجه دوّم: آنکه در الفاظ زيارت و سلام يکي از زيارات مبسوط و جامع را انتخاب نمايد، که با فضيلت ترين و جامع ترين و کاملترين زيارت متن زيارت عاشورا است، که در روايت علقمه و صفوان از حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام) و از حضرت صادق (عليه السلام) مذکور است و اين افضليت از دوجهت است:

يکي از جهت جامع بودن آن از زيارات ديگر بروجهي که قبلا بيان گرديد.

و ديگر از جهت آنکه در روايت از آن دو بزرگوار چنين آمده است که: هر بنده مؤمن که آن را در هر مکان و زماني غير از کربلا و عاشورا بخواند فضائلِ جليلِ شريفي که اگر در کربلا و عاشورا مي خواند درک مي کرد؛ درک مي کند.

و بنابراين اگر کسي آن را هر روز و هر کجا بخواند؛ مانند اينست که در تحت قبّه منوّره آنحضرت حاضر است و ايشان را زيارت مي کند.