کيفيّت سوّم؛ سعي و اهتمام در تحصيل علوم و معارف ديني از اصول و فروع دين، و نيز اهتمام در معرفت انسان نسبت به نفس خود در مقام فراگيري علوم و رفع جهل از خود مي باشد.

و اينک چگونگي نصرت بودن اين کيفيّت را در چند جهت بيان مي کنيم:

جهت اول: آنکه خود انسان هم از جمله کساني است که هدايت او راجع به امام (عليه السلام) مي باشد، پس همان طور که در هدايت ديگران نصرت حاصل مي شود ــ به بياني که گذشت ــ همچنين تحصيل نمودن وسائل هدايت خود و سعي در آن نيز؛ نصرت محسوب مي شود، چنانچه در امر تقوا هم اين خصوصيت ذکر شد.

جهت دوّم: آنکه علم مثل چراغ است که هرگاه روشن شود حتماً از آن روشنائي حاصل مي شود، پس بنده هم بعد از آنکه واقعاً داراي مقام و مرتبه اي از علم نافع شد، پس قهراً از علم او نور حاصل و افاضه مي شود، و جاهلين از او هدايت مي يابند.

پس با اين ملاحظه؛ تعلّم و يادگيري به منزله مقدّمه نصرت و ياري مي شود، مثل آنکه انسان هرگاه خود را براي جهاد با اعداء مهيّا نمايد، به آنکه تحصيل اسلحه نمايد، و تعلّم کيفيّت مجادله و مقاتله را براي جهاد با اعداء نمايد، ــ مانند اسب دواني و تيراندازي ــ پس با اين آمادگي در مقدّمات؛ نصرت در جهاد في سبيل الله مي شود، و به اين مقدار شخص داخل در زمره انصار شده، و فائز به فضيلت آنها مي شود.

پس همچنين است در علوم که از براي هدايت کردن مهيّا مي شود، و اين هدايت از افضل کيفيّات نصرت و ياري امام (عليه السلام) است، و اگر چه تعلّم به اين دو عنوان ــ في نفسه بر حسب اين بيان مزبور ــ عنوان نصرت مي شود، ولي اين خصوصيت در آن مؤکّد مي شود هر گاه نصرت امام (عليه السلام) را در هنگام اشتغال به يادگيري قصد کند، يعني متذکّر اين جهت باشد، و اين علاوه بر فوائد و فضائل ديگر است که از جهت حصول آنها اقدام به يادگيري علم مي کند، پس نصرت امام (عليه السلام) را هم يکي از آن دواعي قرار دهد، و افضل از جميع فوائد ديگر بداند.

جهت سوّم: آن جهتي است که در عنوان دوازدهم از عناوين نصرت بودن تقوا ذکر شد. [1] .

جهت چهارم: آن جهتي است که در فصل سوّم از همين باب ان شاء الله خواهد آمد.