در آن روزگار، به جاي «نيابت» و «نواب» بيشتر تعبير «سفارت» و «سفرأ» به کار برده مي شد.

نايبان خاص حضرت مهدي در دوران غيبت صغري، چهار تن از اصحاب با سابقه امامان پيشين و از علماي پارسا و بزرگ شيعه بودند که «نوّاب اربعه» ناميده شده اند. اينان به ترتيب زماني عبارت بودند از:

1 - ابو عَمرو عثمان بن سعيد عَمري،

2 - ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمري،

3 - ابوالقاسم حسين بن روح نوبختي،

4 - ابو الحسن علي بن محمد سَمَري.

البته امام زمان - عليه السلام - وکلاي ديگري نيز در مناطق مختلف مانند: بغداد، کوفه، اهواز، همدان، قم، ري آذربايجان، نيشابور و... داشت که يا به وسيله اين چهار نفر، که در رأس سلسله مراتب وکلاي امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت مي رساندند [1] و از سوي امام در مورد آنان «توقيع» هايي [2] صادر مي شده است. [3] و يا - آن گونه که بعضي از محققان احتمال داده اند - سفارت و وکالت اين چهار نفر، وکالتي عامّ و مطلق بوده ولي ديگران در موارد خاصي وکالت و نيابت داشته اند [4] مانند:

محمد بن جعفر اسدي، احمد بن اسحاق اشعري قمي، ابراهيم بن محمد همداني، احمد بن حمزة بن اليسع [5] ، محمد بن ابراهيم بن مهزيار [6] ، حاجز بن يزيد، محمد بن صالح [7] ، ابو هاشم داود بن قاسم جعفري، محمد بن علي بن بلال، عمر اهوازي، و ابو محمد و جنائي [8] .