پيشواي دوازدهم، هيچ رژيمي را، حتي از روي تقيه، به رسميّت نشناخته و نمي شناسد. او مأمور به تقيه از هيچ حاکم و سلطاني نيست و تحت حکومت و سلطنت هيچ ستمگري در نيامده و در نخواهد آمد، چرا که مطابق وظيفه خود عمل مي کند و دين خدا را به طور کامل و بي هيچ پرده پوشي و بيم و ملاحظه اي اجرا مي کند. بنابراين جاي هيچ عهد و ميثاق و بيعت با کسي و مراعات و ملاحظه نسبت به ديگران باقي نمي ماند.

«حسن بن فضّال» مي گويد: امام هشتم فرمود: گويي شيعيانم را مي بينم که هنگام مرگ سومين فرزندم (امام حسن عسکري) در جستجوي امام خود، همه جا را مي گردند اما او را نمي يابند.

عرض کردم: چرا غايب مي شود؟

فرمود: براي اينکه وقتي با شمشير قيام مي کند، بيعت کسي در گردن وي نباشد. [1] .