اينک که بحث ما پيرامون حضرت مهدي به اينجا رسيد، مناسب است که به يکي از شايعترين پرسشها پيرامون آن حضرت پاسخ گوييم، و آن اين است که: فايده وجود امام در عصر غيبت چيست؟ به تعبير ديگر: زندگي امام در دوران غيبت يک زندگي خصوصي است نه يک زندگي اجتماعي در نقش يک پيشوا. بنابراني وجود مقدس او چه اثر عمومي براي مردم مي تواند داشته باشد و مردم چه نوع بهره اي مي توانند از او ببرند؟

البته بايد توجه داشته باشيم که غايب بودن امام هرگز به اين معنا نيست که وجود آن حضرت به يک روح نامرئي يا امواج ناپيدا و رؤيايي و امثال اينها تبديل شده است! بلکه وي يک زندگي طبيعي عيني و خارجي دادر، منتها با عمري طولاني. آن حضرت در ميان مردم و در دل جامعه ها رفت و آمد دارد و در نقاط مختلف زندگي مي کند ولي به صورت ناشناس. و فرق بسيار است بين «نامرئي» و «ناشناس». [1] امام صادق - عليه السلام - مي فرمود: مردم امام خود را گم مي کنند. او در موسم حج حاضر مي شود و مردم را مي بيند ولي آنان او را نمي بينند. [2] .