دوازدهمين پيشواي معصوم، حضرت حجة بن الحسن المهدي، امام زمان - عجل الله تعالي فرجه - در نيمه شعبان سال 255 هجري در شهر «سامرأ» ديده به جهان گشود. [1] او همنام پيامبر اسلام (م ح م د) و همکنيه آن حضرت (ابوالقاسم) است. [2] ولي پيشوايان معصوم از ذکر نام اصلي او نهي فرموده اند. [3] .

از جمله القاب آن حضرت، حجت، قائم، خلف صالح، صاحب الزمان [4] ، بقية الله است [5] و مشهورترين آنها «مهدي» مي باشد. [6] .

پدرش، پيشواي يازدهم حضرت امام حسن عسکري - عليه السلام - و مادرش، بانوي گرامي «نرجس»است [7] که بنام «ريحانه»، «سوسن» و «صقيل» نيز از او ياد شده است. [8] ميزان فضيلت و معنويست نرجس خاتون تا آن حد، والا بود که «حکيمه» خواهر امام هادي - عليه السلام - که خود از بانوان عاليقدر خاندان امامت بود، او را سرآمد و سرور خاندان خويش، و خود را خدمتگزار او مي ناميد. [9] .

حضرت مهدي دو دوره غيبت داشت: يکي کوتاه مدّت (غيبت صغري) و ديگري دراز مدّت (غيبت کبري). اولي، از هنگام تولد تا پايان دوران نيابت خاصّه ادامه داشته و دومي، با پايان دوره نخست آغاز شد و تا هنگام ظهور و قيام آن حضرت طول خواهد کشيد. [10] .