حضرت امام، قدس سره، در برهه هاي مختلف انقلاب اسلامي به منظور آماده ساختن مردم براي مقابله با مشکلات و خطراتي که انقلاب و نظام نوپاي اسلامي را تهديد مي کرد، بر مفهومي که خود از انتظار داشت تاکيد مي فرمود و مردم را به پايداري و تلاش بيشتر فرا مي خواند:

من اميدوارم که ان شاء الله برسد روزي که آن وعده مسلم خدا تحقق پيدا کند و مستضعفان مالک ارض بشوند. اين مطلب وعده خداست و تخلف ندارد، منتها آيا ما درک کنيم يا نکنيم، آن به دست خداست. ممکن است در يک برهه کمي وسايل فراهم شود و چشم ما روشن بشود به جمال ايشان. اين چيزي که ما در اين وقت، در اين عرصه وظيفه داريم، اين مهم است. همه انتظار داريم وجود مبارک ايشان را، لکن با انتظار تنها نمي شود، بلکه با وضعي که بسياري دارند، انتظار نيست. ما بايد ملاحظه وظيفه فعلي شرعي - الهي خودمان را بکنيم و باکي از هيچ امري از امور نداشته باشيم. کسي که براي رضاي خدا ان شاء الله مشغول انجام وظيفه است، توقع اين را نداشته باشد که مورد قبول همه است، هيچ امري مورد قبول همه نيست. کار انبيا هم مورد قبول همه نبوده است، لکن انبيا به وظايفشان عمل کردند و قصور در آن کاري که به آن ها محول شده بود نکردند، گرچه مردم اکثرا گوش ‍ ندادند به حرف انبيا، ماهم آن چيزي که وظيفه مان هست عمل مي کنيم و بايد بکنيم گرچه بسياري از اين عمل ناراضي باشند يا بسياري هم کارشکني بکنند. [1] .

جانمايه تفکرامام راحل، قدس سره، و موضوعي که همواره، چه در نظر و چه در عمل، مد نظر ايشان بود، عمل به وظيفه واداي تکليف الهي است و همين موضوع است که ديدگاه ايشان در باب انتظار فرج را از ساير ديدگاهها متمايز مي سازد.

براي درک بيشتر برداشتي که حضرت امام، قدس سره، از موضوع انتظار داشتند لازم است که ساير برداشتها نيز در کنار اين برداشت مورد مطالعه قرار گيرند، از اين رو در اينجا ديدگاههاي متفاوتي را که در موضوع انتظار فرج ابراز شده است، از زبان امام راحل، نقل مي کنيم تا تفاوت ديدگاه حضرت امام از ساير ديدگاهها به خوبي روشن شود: