در آيات متعددي از قرآن کريم کلمه «حجت» به کار رفته که در اين جا به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

رسلا مبشرين و منذرين لئلا يکون للناس علي الله حجة بعد الرسل و کان الله عزيزا حکيما. [1] .

پيامبراني مژده دهنده و بيم دهنده تا از آن پس مردم را بر خدا حجتي نباشد و خدا پيروزمند و حکيم است.

دراين آيه خداوند هدف از فرستادن پيامبران را اتمام حجت به مردم و سد کردن راه استدلال و بهانه جويي بر آنها، دانسته است، بنابراين مي توان گفت که انبيا «حجت» خدا بر مردم اند و با آمدن آنها ديگر کسي نمي تواند دردرگاه خدا مدعي شود که چرا راه مستقيم را به ما نشان ندادي.

در آيه ديگري ميخوانيم:

قل فلله الحجة البالغة فلو شاء لهديکم اجمعين. [2] .

بگو؛ خاص خداست دليل محکم و رسا، اگر مي خواست همه شما را هدايت مي کرد.