اعتقاد به نجات بخش موعود «منجي»، به عنوان انسان برتري که در آخرالزمان زمين را از عدالت پر مي سازد و انسانهاي در بند را رهايي مي بخشد، در همه اديان و مذاهب وجود دارد. اما آن چه که در اين ميان شيعه را متمايز ساخته، اين است که در اين مذهب «منجي موعود» تنها به عنوان يک آرمان مطرح نيست بلکه او به عنوان تداوم بخش رسالت انبيا، وارث اولياي الهي و در يک کلام «حجت خدا» بر روي زمين نيز مطرح است؛ حجتي که زنده، شاهد و ناظر بر اعمال آدميان است. و بنابراين نقش ‍ او درزندگي فردي و اجتماعي انسانها تنها به آخرالزمان و زمان ظهور منحصر نمي شود و وجود او در لحظه لحظه زندگي ساکنان زمين نقش دارد.

براي درک مفهوم «حجت» و روشن شدن تفاوت ميان اين دو اعتقاد؛ يعني اعتقاد به موعود، تنها به عنوان «منجي» و يا اعتقاد به عنوان «حجت» و «منجي» لازم است که جايگاه اين واژه را در قرآن و روايات مورد بررسي قرار دهيم؛ اما پيش از آن نگاهي اجمالي خواهيم داشت به معناي لغوي حجت.