وي از شهداي بزرگي است که در سرزمين فخ، حدود يک فرسخي مکه، با سپاه هادي عباسي جنگيد و به شهادت رسيد. دشمنان بدن او و يارانش را قطعه قطعه و سرهاي آنان را از بدن جدا و اجساد آنان را، رها کردند و رفتند.

در آخرين ديدار حسين بن علي، شهيد فخ، با امام موسي بن جعفر، امام به وي فرمود:

«يابن عم انک مقتول فاجد الضراب فان القوم فساق يظهرون ايمانا و يسترون شرکا و انا الله و انا اليه راجعون احتسبکم عندالله من عصبه.» [1] .

اي پسر عمو! تو کشته خواهي شد. پس نيکو جنگ کن؛ زيرا اين قوم فاسق هستند. اظهار ايمان مي کنند، ولي در دل مشرکند. من مصيبت شما جماعت را، به حساب خدا مي گذارم، و بر صبر در اين مورد از خدا پاداش مي طلبم.

امام، در اين سخن، دشمنان زيد را فاسق و مشرک مي خواند و شهادت او را به حساب خدا مي گذارد و بدين وسيله، قيام او و يارانش را تأييد مي کند.

امام جواد عليه السلام مي فرمايد:

«لم يکن بعد الطف مصرع اعظم من فخ...» [2] .

پس از واقعه کربلا، قتلگاهي بزرگتر از فخ نيست.

پيامبر اسلام (ص)، در عبور از سرزمين فخ، از شهادت شهداي فخ خبر داد و بر آنان گريست و ارزش ياران حسين بن علي را براي اصحاب خودش بيان کرد. [3] .

امام صادق عليه السلام نيز، در آن زمين نماز گزارده و در عظمت شهيدان فخ فرموده:

«يقتل ههنا رجل من اهل بيتي في عصابة تسبق ارواحهم اجسادهم الي الجنة.»» [4] .

در اين مکان مردي از خاندان من با گروهي از يارانش به شهادت مي رسند، که روح آنان پيش از جسم آنان به بهشت داخل مي شود.

هنگامي که سرهاي شهداي فخ را به مدينه آوردند تا علويان را بترسانند، در سکوت مجلس امام موسي بن جعفر عليه السلام فرمود:

«انا لله و انا اليه راجعون، مضي والله مسلما، صالحا، صواما، قواما، آمرا بالمعروف، ناهيا عن المنکر، ماکان في اهليته مثله.» [5] .

حسين (شهيد فخ) در گذشت، وي به خدا سوگند، او مسلماني شايسته روزه دار، شب زنده دار، امر کننده به معروف و نهي کننده از منکر بود و در ميان خاندانش نظير نداشت.

شيخ طوسي، شيخ مفيد، علامه حلي، نجاشي، علامه مجلسي، محدث قمي، علامه سيد محسن امين، و... او را ستودهاند و از شخصيت و قيام او، تجليل و احترام کرده اند و ارزش ويژه اي براي او قائل شده اند. [6] .