اکنون به پرسش چهارم مي رسيم که مي گويد: فرض کنيم امام موعود ممکن باشد و عمر طولاني، امامت خردسال و غيبت مطلق را نيز امکان پذير بدانيم ولي اين امکان در حدي نيست که ثابت کند چنين شخصي در خارج، تحقق پيدا کرده است. پس، از چه راهي به وجود خارجي مهدي ايمان بياوريم؟ آيا چند روايت که در لابه لاي کتابها از پيامبر اکرم، صلي اللّه عليه و آله نقل شده کافي است که ما را به وجود امام دوازدهم پايبند سازد؛ در حالي که چنين پنداري از ساختار ذهني انسان بسيار دور است. اصلا چگونه مي شود اثبات کرد که مهدي واقعا در تاريخ وجود داشته است؟ شايد شرايط خاص روحي - رواني اين باور را در ذهن مردم جا انداخته باشد؟ [1] .

در جواب مي گوييم: اين اصل که مهدي رهبر موعود و منجي عالم بشريت است به صورت عام در احاديث نبوي، به صورت خاص در روايات ائمه اهل بيت، عليهم السلام، آمده است. در اين روايات مسأله به گونه اي مورد تأکيد قرار گرفته که به جاي هيچ گونه شکي باقي نمي گذارد.

چهارصد حديث فقط از طريق برادران اهل سنت [2] شمارش شده که به ضميمه روايات شيعه به بيش از شش هزار روايت مي رسد [3] ؛ و چنين آماري بسيار بالاست. در مورد خيلي از مسائل بديهي اسلام که مسلمانان به آن معتقدند، اين همه روايت وارد نشده است.

اما تجسم اين انديشه در وجود امام دوازدهم، عليه السلام، هم دلايل کافي دارد که کاملا اقناع کننده است. اين دلايل را مي توان در دو دليل يکي نقلي و ديگري علمي، خلاصه کرد:

دليل نقلي، وجود امام موعود را اثبات مي کند و دليل علمي، ثابت مي کند که امام مهدي يک اسطوره و يک فرضيه نيست، بلکه حقيقتي است که وجود او در تاريخ لمس شده است.