انسان از زماني که قدرتِ درک او رشد مي يابد و با عالم هستي آشنا شده و ارتباط برقرار مي کند، در ضمير ناخودآگاه خويش در پي خالق و آفريدگارش مي باشد، او خود را در دنيايي مي بيند که توان ارتباط با آن را بدون ياري يک قدرت بي نهايت ندارد.

و از اين جاست که بارقه اُميد در دلش جرقّه مي زند و اوّلين آثار اين ارتباط نوراني با آفريدگارش به وجود مي آيد و از صميمِ دل براي حرکت در اين عالم هستي زبان به دعا مي گشايد و از خالق جهانيان استمداد مي طلبد.

وقتي دلش به ارتباط با آفريدگار منوّر مي شود، دوّمين بارقه اُميد که همانا شناخت صاحب زمان و عالم هستي است در دلش مي درخشد، او را براي شناخت بيشتر حجّت خدا و واسطه فيض باري تعالي به تکاپو و تلاش وامي دارد؛

چراکه تنها راه رسيدن به کمال انساني که خداي مهربان در وجود انسان به وديعت گذاشته همانا شناخت امام هر زمان و ارتباط با آن وجود نازنين است و همه کليدهاي بسته جهان هستي به دست تواناي حجّت خدا و امام زمان عليه السلام باز مي گردد.

آنگاه که امام زمانش را شناخت در واقع آخرين قلّه کمال و سعادت را فتح کرده و با پيروي و اطاعت از آن وجود نازنين به سعادت دنيا و آخرت، رضوان الهي و کمال انساني موفّق خواهد شد. [1] .