... در حلقه اهل دل، شنواي سخنان برخاسته از دل آنان بودم، آناني که عمري در انتظار ظهور نور به سر برده و همواره به اندازه معرفت و شناخت خود از قطب دايره امکان، امام زمان عليه السلام به فکر و ياد او هستند.

آنان به حال انسانهايي که توفيق الهي شامل حالشان شده بود و در زمانهاي خود در خدمت و حضور امام زمانشان بودند، غبطه مي خوردند، مي گفتند:

کاش! روزي چشمان ما هم به جمال دلرباي مولايمان منوّر مي شد.

کاش! روزي مي توانستيم در خدمت مولايمان باشيم و...

ما که مبتلا به غيبت مولايمان هستيم چه کنيم؟

کدامين عمل، بهترين عملي است که مي تواند گِره هاي بهم خورده دوران تاريک و ظلماني غيبت را باز کرده و جهان را با نور آخرين حجّت الهي روشن نمايد؟

و کدامين رمز است که معمّاي دوران غيبت را حل مي کند؟

آري! در آن محفل اُنس، دل منوّر به رمزي شد، که هرگاه بشريّت بتواند دل خود را - ولو به کمترين درجه آن - متوجّه آن وجود نازنين نمايد و در مرحله اوّل با توجّه به او، دل از وسايل و اسباب مادي برکَنَد و آن هم با زبان هماهنگ شده و در حدّ توان لب به دعا براي فرج و ظهور مبارک آن حضرت بگشايد؛ مقدّمات ظهور نور به وقوع خواهد پيوست؛

اينجاست که خداي متعال چنين دعاي مهم را مستجاب و نورش را ظاهر مي گرداند.

به همين جهت، براي اثبات اين امر مهم به تکاپو افتادم، و به آثار جاودان هدايتگران بشريّت، امامان معصوم عليهم السلام نگريستم.

آثاري که توسّط عاشقان و محبّان خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام به رشته تحرير درآمده و در جاي جاي آنها دستورات مهمّي را براي رسيدن به آن آب حيات به پيروان خود و عموم بشريّت فرموده اند.

پس از جستجوي زياد به نتيجه مطلوب رسيدم که وجه اشتراک اين آثار گرانبها موضوع دعا است، که اينک به اهميّت حياتي آن در زندگي دوران غيبت اشاره مي نماييم.