آفريدگار جهان، عالم هستي را با مهر ومحبّت آفريد، اين واژه همه واژه ها را تحت الشعاع قرار داد، و مي توان گفت که ساختار عالم هستي را خداي احديّت بر اين گل واژه استوار فرموده است.

بدون ترديد اين مهر و محبّت است که به انسان جهت مي دهد و او را انساني الهي يا انساني شيطاني مي نمايد.

انسان با حبّ شديد به سوي خداي مهربان، سر به آستان باري تعالي ساييده و به محبّتي که به او دارد افزايش داده و به او شدّت مي بخشد که قرآن مي فرمايد:

«وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبَّاً للَّهِ»؛ [1] .

مؤمنان شديدترين محبّت و مهر را نسبت به خداي دارند.

و همين انسان است که مهر و محبّت شيطان و دشمنان خدا را در دل مي پروراند و با اين مهر شيطاني از فرمان آفريدگار مهربانش تمرّد مي نمايد و ره به سوي دوزخ و آتش مي برد.

آري! سخن از مهر، اين واژه شگفت انگيز دل دريا مي طلبد که سعادت و شقاوت هر انساني را همين واژه رقم مي زند.

آفريدگار مهربان در مورد مهرورزي به اهل بيت عليهم السلام چنين مي فرمايد:

«قُل لاَ أَسْأَلُکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي»؛ [2] .

(اي رسول ما!) بگو: من هيچ پاداشي از شما براي رسالت خودم درخواست نمي کنم جز دوستي و مهر و محبّتِ به خاندانم.

راستي ما مسلمانان که در اثر رسالت پيامبر خدا صلي الله عليه وآله وسلم هدايت يافته ايم آيا چگونه مزد رسالتش را ادا کرده ايم؟

مگر نه اين است که تنها فرزند آن حضرت يعني امام زمان عليه السلام همينک مدّت مديدي است که در پشت پرده غيبت به سر مي برد، و نظاره گر مظلومي مظلومان عالم، و ستم ستمگران است، ولي دوران غيبت دستان يداللهي او را همچون جدّبزرگوارش علي عليه السلام آن اوّل مظلوم عالم بسته و تا اذن الهي صادر نشود همچنان منتظر است؟!

آيا تاکنون چگونه محبّت خودمان را به مولاي مظلوممان ابراز نموده ايم؟

بياييم با دعا براي ظهور آن حضرت، محبّت خودمان را نسبت به او به اثبات رسانيده و ابراز نماييم.

بياييم با دعا براي آن حضرت بگوييم: اي فرزند زهراي اطهر! ما از جان و دل شما را دوست مي داريم و به ياري نمودنِ تو عشق مي ورزيم چراکه براي تو دعا مي نماييم.