به يقين ما مي دانيم که خدا، مهربان است، لطف بي پايانش شامل بندگان، و از اين همه لطف و مهرباني بوده که براي هدايت ما به سوي سعادت و کمال، پيامبران و اوصيايي فرستاده است.

در آخر الزمان دوازده نور پاک و مطهّر را به عنوان جانشينان آخرين سفير الهي يعني خاتم پيامبران حضرت محمّد مصطفي صلي الله عليه وآله وسلم قرار داده است، يازده نفر از آنها در شرايط سختي از زمان که در اثر کوتاهي و عدم شناخت بشريّت به وجود آمده بود، نورافشاني نموده اند.

اينک باقي مانده آنها در پشت پرده غيبت مي باشد و بشريّت از اين آب گواراي زندگي محروم است، و هم اکنون که حدود هزار و اندي سال از غيبت او مي گذرد هنوز اذن ظهور از ناحيه خداي مهربان صادر نشده است.

چرا تأخير؟

يقيناً تأخير از ماست، زيرا که طبق فرمايش خود مولا، اين ما هستيم که يکدل نشديم، و در راه او آنچنان که شايسته است، قدم برنداشتيم.

آخرين حجّت الهي، امام زمان حضرت مهدي عليه السلام در اين زمينه مي فرمايد:

وَلَوْ أَنَّ أَشْياعنا - وفّقهم اللَّه لِطاعَته - عَلي اجتماعٍ مِنَ القُلوب في الوَفاء بِالعَهْد لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهم العمي بلِقائنا، ولتعجّلت لَهم السَعادَة بِمُشاهدتنا عَلي حَقّ المَعْرِفة، وَصدقها منهم بنا.. [1] .

اگر شيعيان ما - که خداوند بر اطاعتش موفقشان بدارد - با دلهاي متّحد و يکپارچه بر وفاي به عهد و پيمان اجتماع مي کردند، ملاقات ما از آنها به تأخير نمي افتاد، و سعادت ديدار و مشاهده با معرفت و راستي بر آنها به زودي حاصل مي شد...

آري! کوتاهي، و عدم وفاي به عهد و پيمان الهي، موجب محروميّت جهان بشريّت از اين فيض بزرگ خدايي شد.

اينک اي منتظران عزيز! براي جبران اين تأخير چه بايد کرد؟ و چگونه با آن قافله سالار بشريّت ارتباط برقرار نمود؟

بهترين، جامع ترين و ارزنده ترين عملي که بتوان به وسيله آن، با آن امام مهربان ارتباط برقرار کرد، و دل پر درد حضرتش را خشنود ساخت؛ دعا براي فرج و ظهور امام زمان عليه السلام است، دعا که انجام آن با توفيق الهي، براي همگان سهل است و آسان.

بياييم دعا، اين عمل با ارزش را وارد زندگي - به ظاهر زندگي - دوران غيبت نموده و خشنودي خداي مهربان و ائمّه معصومين عليهم السلام را بدست آوريم، تا بدين وسيله بتوانيم کوتاهي که در اين مورد از بشريّت در طول قرنها سر زده است جبران کنيم.

بياييم در گذشته خود تأمّل کرده و به جهت کوتاهي خود فرياد تأسف برآوريم و در پي تلافي و جبران آن باشيم و از صميم دل بگوييم:

اي کاش اوّلين دعاي خود را، دعاي براي امام زمانمان قرار مي داديم!

کاش همچون پيشوايان معصوم عليهم السلام خودمان، غربت و تنهايي يگانه منجي انسانها را احساس مي کرديم و شب و روز براي نجات او دعا مي کرديم.

کاش زودتر به خود مي آمديم، و ما هم همچون ياران با وفاي امامان هدايتگرمان، از جان و دل براي امام زمانمان دعا مي کرديم، و بدين وسيله، آمادگي خود را براي ياري از حضرتش اعلام مي نموديم!

و بالاخره، کاش موفق بوديم و در مضامين عالي دعاهايي که براي حضرتش وارد شده، دقّت مي نموديم، و آنها را در زندگي دوران غيبت سرمشق خود قرار مي داديم، و اين دوران تاريک اين همه طولاني نمي شد و...